26 juli 2021, wauwwwww kids.

Gisteren Elanor voor de kar gezet, wat weer heel makkelijk ging, en toen gebeurde het. Ze begon te rennen. Alsof er geen kar was, alsof ik niet aan haar nek hing, Elanor had er zin an. Nu is het hartstikke fijn dat ik weet dat ze de kar kan trekken maar rennen is niet de bedoeling. Das niet goed voor de rommel die in de kar staat, en sturen is ook lastig. Na een meter of 30/40 stond ze weer stil, mijn hart niet, man ik denk dat ik op hartslag 500 zat.

Ik heb haar meteen uit het tuig gehaald. De vraag is of dat slim was. Het probleem wat ik zag, tis maar de vraag of er echt een probleem was, had te maken met de breedte van de weg en de sloot ernaast. Hoe krijg je alles weer uit die sloot? Morgen gaan we het gewoon weer proberen! Maar dan op een stukkie weg zonder sloot.

Ondertussen wordt de wereld steeds gekker. Ik moet bekennen dat ik het voel, dat mijn gemoedstoestand er door beïnvloed wordt. Dat heb ik eerder gehad. Ooit toen ik me mocht bewegen in de boardrooms van de ING’s en Fortis banken had ik dat zelfde onbestendige gevoel. Dat ik werd meegezogen in een wereld waar ik niet thuishoorde. Ik kreeg er pijn in mijn buik van. Nu ik er niet aan mee doe valt dat gelukkig mee, maar het gevoel dat ik in het verkeerde verhaal zit blijft.

Mijn eigen verhaal gaan maken is de enige oplossing, hoe spannend dat ook is. Als ik het niet doe word ik ziek, dat weet ik. Ik zit er al weer tegenaan. Op naar Den Haag. Veel keus heb ik niet…