16 februari 2022, wat heb ik weer lang wakker gelegen vannacht lieverds.

Je zou zeggen dat ik na al die fijne berichten wel een flesje champagne heb opengetrokken maar niets is minder waar. Kicking the can down the Road, een vooral in de VS gebruikte uitspraak om het onvermijdelijke uit te stellen. Hoelang nog? Waarom?

16 maart zijn de verkiezingen, 1 van jullie mag voor de eerste x stemmen. Ik kan mijn eerste x nog goed herinneren. Van huis ben ik als cda’r opgegroeid, posters hingen bij ons voor de ramen tijdens verkiezingstijd. Ik heb zelfs nog promotiemateriaal rondgebracht om van agt en lubbers aan de macht te houden. Man wat boft die laatste dat hij de pijp uit is, die had de #metoo hype nooit overleefd. Ouwe viespeuk. Het cda was in die tijd net zo dominant als Ajax nu. Zij bepaalden hoe het spel gespeeld werd.

Mijn eerste stem ging naar 1 of andere zeer linkse club. Ik was net 18 geworden en weet echt niet meer precies welke maar het zal de PSP of PPR geweest zijn. Tsja wat weet je in die tijd? Mijn voornaamste reden om links te stemmen was dat mijn vader het verschrikkelijk vond, of dat een goed criteria is betwijfel ik nu. Terugkijkend op de meeste beslissingen in mijn leven is dat meestal mijn belangrijkste reden geweest om ergens voor te gaan. Triest eigenlijk.

Maar dat moeten we maar eens uitwerken in een ander stukkie. We gaan weer open! Daar gaat het nu om. Overal lees ik dat we weer terug gaan naar NORMAAL. Met angst en beven kijk ik daarnaar uit. Hoe we de aankomende weken/maanden net gaan doen of alles weer normaal is. Niets is normaal in dit leven, doodeng wat er op ons afkomt. Laat je niet foppen kids, they are just kicking the can down the road.