Een makkelijk leven heb je niet gehad. Eindelijk leek het allemaal wat beter te gaan! Een vast contract, een eigen huisje, een beetje geld op de bank en natuurlijk je vriendin. Je vond je werk zelfs leuk! Het was geen jongensdroom maar buschauffeur zijn lag je. Het contact met de passagiers, de vrijheid, je had het maar je zin.
En dan piep je er tussenuit. Jammer man. 54 is veel te jong. 40 jaar geleden leerde ik je kennen op de HAVO, onze interesse naar wat niet mocht bracht ons bij elkaar. Dat was ook de reden dat we elkaar uit het oog verloren, jij was wat gevoeliger voor verslavingen dan ik. Ruim een jaar geleden belde je me zomaar op. Je las mijn stukkies. Dat niet alleen, je stond er hetzelfde in als ik. Onze eerste ontmoeting na ruim 30 jaar was voor mij alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden, buiten die ouwe kop van je natuurlijk en dat goddelijke lichaam. Maar via je, een half jaar geleden aangeschafte sportschool abonnement, zou je daar ooit wat aan gaan doen. Verdomme, wat ga ik onze gesprekken missen.
Der zijn niet veel mensen waartegen ik echt durf te zeggen wat ik denk. Zeker niet uit mijn jeugd. Dat is het lastigste van deze tijd voor mijn gevoel. Iedere dag weeg ik mijn woorden, wat kan ik wel zeggen, wat niet? Tegen jou kon ik alles zeggen, niets was te gek. We zaten op dezelfde golflengte, wat zeg ik! We zitten op dezelfde golflengte. Ik voel je energie, die gaat nooit verloren. Ik ga je snel weer zien vriend! We houden sws contact. Ik hou van je…
Één reactie op “22 augustus 2022, verdomme Joost.”
54 is inderdaad veels te jong.