Nou nee, niet echt. Vooral ellende, uitsluiting en boze reacties. Waarom blijf ik ze schrijven? Wie publiceert er nou, zonder erover na te denken, zijn of haar eerste gedachten iedere ochtend, al bijna 4 jaar lang? Das vragen om moeilijkheden, maar gelukkig leest bijna niemand ze.
Een collega vroeg me dat gisteren, of ik er geld voor krijg. Het idee alleen al, dan zou ik nooit kunnen schrijven wat ik allemaal geschreven heb. Nee dit zijn mijn stukkies. En ik hoop ze, als ik een jaar of 90 ben, terug te kunnen lezen met een glimlach, daar doe ik het voor en om mijn gedachten te ordenen, na weer een rusteloze nacht. Het leven doet me pijn, letterlijk en figuurlijk.
Letterlijk omdat ik me al dagenlang in mijn vingrs snijd of mezelf verbrand. Volgens Linn is dat een teken en moet ik er lering uit trekken, ik denk dat ik gewoon niet goed op let. Figuurlijk omdat er zo verschrikkelijk veel leed is op de wereld en dat dat bewust gecreëerd wordt, vooral door westerse, ‘democratisch gekozen’ politici. En de meerderheid van de westerse burgers doet niets anders dan weg kijken zolang het ze zelf maar niet raakt. Ik schrijf het al jaren, we zorgen alleen voor ons eigen zielige leventje, we zorgen niet voor elkaar.
Zaterdag viel Avdeevka en volgens het nieuws was dat een besluit van de nieuw generaal van Oekraine. Hij zou zijn troepen opdracht hebben gegeven zich terug te trekken om slachtoffers te voorkomen. Nou ik kan hier beelden plaatsen die nog steeds bij mij op het netvlies staan van doden en gewonden die opgevangen worden door de Russen. Het was totale chaos, de soldaten van het Oekrainse leger moesten te voet vluchten of gaven zich over omdat er totaal geen ondersteuning was. Maar het journaille blijft ons vertellen dat het een gecoördineerde actie was, en daarom schrijf ik deze stukkies, opdat ik niet vergeet.
Want het zijn allemaal leugens. Of het nu gaat over Oekraine, de covid-hoax, oversterfte, de economie, Gaza, Taiwan, gnoom biden, chainsaw milei, rutte of heksje ursula die afgelopen zaterdagavond, terwijl in Avdeevka duizenden soldaten vermoord of gevangen werden genomen, een feestje vierde met navo topman stoltenberg, john kerry, de klitschko broertjes en nog een paar zichzelf belangrijk vindende hotshots. Het thema was ‘Prost gegen de poetin’, ofterwijl, zuipen tegen de poetin, waar is mijn teiltje.
Ik schrijf om niet te vergeten, om niet gek te worden, om mezelf te blijven herinneren, meer is het niet. Of het slim is dat kan je je afvragen. Maar ik zie me al zitten als 90 jarige, ergens weggestopt in een klein kamertje met tralies voor de ramen. Geweldig lijkt me dat om dan iedere dag een stukkie te kunnen lezen, ongecensureerd, rauw en soms over de top maar wel eerlijk. De hersenspinsels van een 55 jarige wappie, ik weet zeker dat ik dan veel lol heb.
“Oekrainse” soldaten met een engels accent.
2 reacties op “19 februari 2024, of ik geld krijg voor het schrijven van deze stukkies.”
Je snijdt je in de vingers, je brandt je ergens aan, te verstuikt je enkel….
Probeer je te herinneren waar je aan dacht, in de seconden voor het ongelukje. Eye-opener.
Bijv. enkel verstuiken: je hebt het gevoel op het verkeerde pad te zijn, je bent de richting kwijt, zoiets.
Of als je ineens moet niezen terwijl je niet verkouden bent, haal je gedachten van zojuist terug, dat wat je een paar seconden geleden dwars zat, iemand zei iets, je zag iets…
Je schrijft niet voor geld, je schrijft voor iets dat oneindig veel waardevoller is….