Zoveel te vertellen kids, weet soms niet waar te beginnen. Er komt elke x wat tussendoor zodat ik me niet aan mijn schema kan houden. Mensen die mij kennen weten dat ik van schema’s hou.
Gisteren hoorde ik op de radio over een 82 jarige mevrouw die al 3 dagen voor de deur van het verpleegtehuis van haar demente man van 92 zit. Ze mag hem al 6 weken niet zien, 60 jaar getrouwd. Klein leed.
Onze minister president vind dat het land nog niet open kan, dat ligt, zegt hij, niet aan hem maar aan de snelheid waar het virus zich mee verspreid. Weten jullie nog het begin? Toen het virus in China voortwoekerde? Wij deden niets. Er werden geen ziekenhuizen gebouwd om Corona patiënten op te vangen. Geen extra mondkapje ingekocht, geen beademingsapparatuur. Onze minister president vond dat dat allemaal niet nodig was, dat lag niet aan hem, maar aan het virus wat hier toch niet heen zou komen.
Die mevrouw van 82 wat zou die nodig vinden? Haar demente man zit in zijn eentje in een kamertje. Af en toe komt er een volledig ingepakte verpleegster binnen met een hap eten. Hij snapt er niets van.
We weten helemaal niets, maar dan ook echt niets van dat virus. Ik begrijp dat Markie iets moet zeggen, en wij dom en bang klootjesvolk trappen er toch wel in. Maar waar is de menselijke maat gebleven?
