Dat leek mij zo geweldig! Zelf het moment te kiezen om te sterven. Alleen ik zou het nooit doen door op een berg te gaan zitten. Ik ken mezelf dan ga ik me vervelen, dat uitzicht heb je wel een x gezien toch? Daarnaast, en dat gaat er bij mij echt niet in, dagenlang zonder eten🤠 zien jullie het al voor je? Nee, mij lijkt het wel wel lekker om als het zover is de zee in te zwemmen en gewoon door te zwemmen. Niet hier in NL hoor das me te koud, ergens in de tropen ofzo, het moet wel een comfortabel zwemtochie worden.
In onze maatschappij zijn we volledig kwijt waar het echt om draait in het leven. De dood zegt mij niets, het leven geeft mij energie. Dat klinkt logisch maar in hoeveel gevallen werkt het zo? In onze westerse wereld zijn we zo bezig met het vermijden van de dood dat we vergeten te leven. Als ik op straat loop zie ik alleen maar zombies om me heen en dat is jammer want we zijn geen zombies. We zijn warmbloedige, liefdevolle, heerlijke, gezellige maar een beetje domme wezens die gruwelijk de weg kwijt zijn. We zijn het bos in gestuurd door onze eigen angsten versterkt door nepnieuws over hoe belangrijk we zijn. Laten we weer leven😘
