Maand: januari 2022

Gisteren waaide het zo verschrikkelijk hard hier. En dat maakt zo’n herrie in mijn holletje, niet normaal. Daar heb je midden in het land toch veel minder last van dan aan de kust. Op zich ben ik gek op wind, vroeger was ik een fanatiek windsurfer. 1 van de allereerste mistrals (merk surfplank) had mijn ome kees bij ons opgeslagen omdat tie zelf in Amsterdam woonde. We hadden een karretje gemaakt voor achter de fiets en zo reed ik dagelijks naar het grintgat in de uiterwaarde om te gaan surfen. Het maakte mij niet uit hoe koud het was, als er maar wind stond, heerlijk.

Ik had het 2 dagen geleden over keuzes maken. Over vertrouwen in mezelf. 34 jaar geleden lag ik in de Kruisstraat in Leeuwarden te piekeren over wat ik moest doen. Dienst in of weg. Meewerken aan het systeem of mijn eigen ding doen. Mezelf zijn of stoer gaan doen om erbij te horen. Dienst in, man wat zag ik dat niet zitten! Ik was net van school, daar moest ik al van alles doen waar ik geen zin in had. Ik was er van overtuigd dat dat in het leger niet beter ging worden.

Ik moet eerlijk bekennen dat dat voor mij de reden was om niet in dienst te gaan. Er zat geen idealistisch doel achter of zo. Tijdens mijn keuring was ik al uitgekafferd door 1 of ander knilsoldaatje, ik was ervan overtuigd dat dat mijn lot ging worden. Maandenlange conflicten met overijverige, gefrustreerde mafkezen die kikken op machtsspelletjes, das niets voor mij.

En nu staan we weer voor zo’n keuze. Meedoen of niet meedoen. Voordat ik 34 jaar geleden vanuit Leeuwarden vertrok las ik het boek ‘In de Ban van de Ring’. Niets gebeurt voor niets, alles heeft een reden. Nu alleen nog moed verzamelen om te doen wat ik graag wil doen. En iets verzinnen om te overleven. Met alleen deze stukkies schrijven ga ik het niet redden.

Daarnaast ik weet dat jullie niet kijken dus iemand moet het doen! Sloppy joe gaf afgelopen nacht een persconferentie. De seniele oude man had er al maanden geen gegeven. En terecht, dat bleek.

Op de vraag of hij zou ingrijpen als poetinnetje Oekraïne binnenvalt reageerde hij als een echte president. Er staat de tsjaar van Rusland heel wat te wachten als dat gebeurt antwoordde joe. Maar het ligt er wel aan hoe hij binnenvalt, als hij maar een beetje binnenvalt dan staan er minder repercussies tegenover. In Rusland loopt het ze dun door de broek, wat denken jullie?

De bevolking van Oekraïne daartegen moet zich wel heel veilig voelen! Zeker nu markie en die lakei van het cda op bezoek komen. De 1 na de andere nietszeggende hotshot vliegt het land binnen om zich belangrijk te voelen, wat een poppenkast. Kijkt u vooral deze kant op, hier gebeurt niets.

Ik verwacht een vervroegde persconferentie! Dit weekend, misschien morgen al. We gaan weer terug naar normaal zal de boodschap zijn. Net als in de UK worden we blij gemaakt met een dooie mus. Laat je niet afleiden door verhalen over lege schappen vanwege personeelstekorten, negeer de berichten over de grote drukte in ziekenhuizen vanwege een niet bestaand virus of de zogenaamde inhaalslagen waar men zegt voor te staan. Zoek elkaar op, neem maatregelen, neem afscheid van wat je dacht te hebben, vind troost en schoonheid in de natuur.

We staan aan het begin van de ineenstorting van onze zogenaamde democratieën. In weze zijn ze al ingestort. 2 jaar geleden hebben we gekozen voor angst ipv liefde. 2 jaar zijn we zoet gehouden met triljoenen euro’s en dollars die 24×7 werden bijgedrukt door 2 particuliere organisaties, de fed en de ecb.

It’s pay back time! Ik had laatst een discussie met een linksdraaiend veganistisch gutmensch. Hele aardige vrouw. Het idee dat Europa en Amerika ineenstorten vond ze maar absurd, wat zou daar het nut van zijn? Hier wordt toch het geld verdient? Hier verdienen we toch de welvaart? Ik probeerde haar uit te leggen dat we hier niets verdienen. Dat we ons hier vooral bezig houden met nutteloze baantjes om onszelf te vermaken. Dat de rijkdommen verstopt zitten in de Afrikaanse en Zuid Amerikaanse bodem. Dat onze rijkdom daar wordt weggeroofd. Dat alles wat wij kopen in China gemaakt wordt, dat wij alleen maar consumeren. Ze was zelf afgestudeerd Event-Manager. Do I need to say more?

Al een paar dagen, het doet pijn. Hij houd me wakker, geeft me hoofdpijn (wat ik nooit heb) en zorgt voor diarree. En dat zijn alleen maar de fysieke ongemakken, de psychische zijn talrijker.

A perfect storm. Daar zitten we in. Alles om ons heen dondert in elkaar. Ik ben deze stukkies gaan schrijven om jullie te informeren over hoe het met mij gaat en om mijn visie te geven op wat er om me heen gebeurt. Nu is mijn persoonlijke wereldje errug klein. Ik schreef een tijdje geleden al dat het zien van kinderen met mondvodden me verdrietig maakt. Ik kom zo weinig mogelijk in de stad. Dat kost me op dit moment teveel energie. Het ging vanaf het begin om jullie, hoe afhankelijker jullie worden van het systeem, hoe beter ze het in stand kunnen houden. En hoe maak je mensen afhankelijk? Door ze zwak te maken.

Qua schapen, die zich totaal nutteloos hebben laten injecteren met God weet wat, zitten ze wel aan het maximum. Misschien dat er, met een beetje druk, nog een paar miljoen kunnen worden overgehaald, wereldwijd, maar dan houd het wel op. Aankomende 7 dagen zijn er meer dan 100 demo’s in iets van 80 plaatsen in ons k*tlandje. Wereldwijd zijn er 1000den demo’s waar miljoenen mensen aan meedoen. Die geest krijg je niet in de fles met nog een variant. Geweld tegen de eigen bevolking werkt ook niet echt lekker. Fase 6 gaat nu in, het wegnemen van onze financiële zekerheid.

En das nou het mooie van dakloos zijn zonder inkomsten, er is geen zekerheid. De enige zekerheid die ik heb is mijn vertrouwen in mezelf. Dat ik de juiste keuzes maak hoe absurd en belachelijk ze ook zijn. Ik zit weer tegen zo’n keuze aan te hikken. Dat er wat moet gebeuren voel ik al een paar weken. Ach eigenlijk is de keuze al gemaakt, nu nog het juiste moment.

Hebben wij, klootjesvolk, tenminste iets om over te bakkeleien. Ondertussen zitten die heks van een kaag en markie Gesellig in een zoommeetingkje met klaus te babbelen over hoe ze de wereld gaan redden. Wij hebben het toch te druk met ali b en jeroentje r, fijn dat zij dit op zich nemen, kunnen wij ons met belangrijkere zaken bezig houden.

Vorige week hoorde ik de naam voor het eerst, Country Garden, nog groter dan evergrande, iets minder schuld. Binnenkort in uw theater maar besteed er niet teveel aandacht aan beste kijker. Het wef zal ism de fed, de ecb en de ccp voor u zorgen. Zij hebben het beste met u voor, sluit rustig uw ogen, laat u in slaap sussen door the “voice” , alles komt goed!

Hoe slechter het nieuws hoe harder de beurzen stijgen. Nu zou ik moeten zeggen ‘lijkt het wel’ maar dat is niet nodig. Het is gewoon zo. Ik ga jullie er niet mee vermoeien, dat ben ikzelf al genoeg. Ik zit er redelijk doorheen. Hoe is het mogelijk dat de school van 1 van jullie op maandagmiddag besluit, in de toetsweek, in het examenjaar, de school te sluiten. Ik kan er niet meer bij. En als je zo’n school dan belt krijg je, een zichzelf in allerlei bochten draaiende, leraar aan de lijn die er ook niets aan kan doen. Al 2 jaar lang zitten mijn kids in de meest kwetsbare, meest leerzame en leukste periode van hun leven opgesloten in hun kamers omdat er misschien ouderen doodgaan aan een, tja waaraan eigenlijk? Man wat een kutzooi.

En wat doe ik? Beetje klagen, verder kom ik niet. En dat terwijl ik weinig tot niets te verliezen heb. Kijk ik begrijp die leraar wel. Hij heeft zijn gezin, hypotheek, ouders en sociale leven waar hij zich verantwoordelijk voor voelt. Daarnaast probeert hij het, in zijn ogen, zo goed mogelijk te doen. De regeltjes kan hij niet veranderen, befehl is befehl.

Het wordt ooit weer lente, ik voel het, ergens. Maar kan ik erop wachten. Er moet wat gebeuren. Er moet weer gelachen worden. Ik moet wat doen. Tuurlijk je verstoppen is het makkelijkst, liefst kruip ik weg diep onder de grond. Maar daar ben ik niet voor gemaakt. Das niet mijn stijl. Kop op koertje! Tis bijna lente…

Ik moet er vaak aan denken. Hoe ik ziek, zwak en misselijk het station van Milaan binnenliep om mijn moeder te bellen. Collect natuurlijk aangezien ik al een paar dagen ziek was, waardoor ik niet kon werken, en dus geen geld had. Een jaar of 19 was ik, een week of 6/7 werkte ik nu al op straat als mimespeler. Vanuit München, waar ik meer gezopen en gefeest had dan gewerkt, was ik door Oostenrijk gelift en via Bolzano en Verona in Milaan aangekomen. Ik zocht altijd eerst het station op als ik in een nieuwe stad aankwam omdat het daar altijd druk was. En als het ergens druk was dan waren er mensen, en als er mensen waren dan kon ik werken en geld verdienen.

Maar dit x wilde ik niet werken ik wilde mama bellen. Ik liep een houten telefooncel binnen, draaide een 0 en kreeg een Italiaanse dame aan de lijn die mij in gebrekkig Engels doorverbond naar Nederland. Mijn moeder nam op. “Hoi mam, ik ben ziek”. “Jeetje wat vervelend jongen, daar kan ik hiervandaan niet veel aan doen”. “Ik wil naar huis mama, ik denk dat ik net als Stella (mijn zusje) Pfeiffer heb”. (Pfeiffer was in die tijd heel populair om te hebben, bestaat het nog?) “Goh” zei mijn moeder, “dat is vervelend jongen, dan moet je naar huis komen”. “Ja maar daar heb ik geen geld voor”. “Nou dat is nog vervelender dan moet je gaan werken, lieverd”.

Het waren de jaren 80, een tikkie bestond nog niet. Stiekem had ik gehoopt dat ze me was komen ophalen, onzinnig natuurlijk. Nee ik moest dit zelf oplossen, er zat niets anders op.

Ik liep het prachtige station van Milaan weer binnen. Het was er absurd druk. Ik liep naar een hoek van het station en plofte neer. Om mij heen zaten veel jongeren met rugzakken, veel Amerikanen die Europa aan het doen waren. Een Amerikaan reist niet maar doet een stad of land. “Yesterday we did London, tomorrow we do Rome”. Opeens was er wat rumoer, John kwam binnen met een fles wijn in zijn hand schreeuwend dat hij de beste Rock&Roll star in the world was. Ik riep “Yes you are”!

Vraag me niet waarom ik dat riep. Maar John liep op mij af en ging naast me zitten. “You look like shit mate”. Zei hij tegen mij. Uren heeft hij naast me gezeten en mij zijn levensverhaal verteld. Hij vertelde me over Utopia, over de zin van het leven, over geluk en liefde. Na een paar uur nam hij me mee naar een taxi standplaats, gaf me een pakje met lire’s en begon in het Italiaans te ratelen tegen de taxichauffeur. “He will bring you to a hostel, you have enough money now to pay for a couple of night’s. Sleep, eat and rest a bit, you will be fine”! Ik bedankte John, maar hij lachte, draaide zich om en begon weer te schreeuwen tegen zijn onzichtbare publiek. Over Rock&Roll en waarom hij de biggest star in the world was.

Ik heb zelf niet veel met numerologie maar 666 is toch wel een hele bekende. 666 stukkies, dat had ik 665 dagen geleden niet verwacht. Ga ik mijn smartphone wegdoen? Nee, ik kan het niet. Nog niet. Het maakt het te lastig om mijn stukkies te schrijven en hoe bereik ik jullie nog?

Ik ben gaan schrijven omdat dat mij een goede manier leek om contact met jullie te houden. Als “vader” van 4 kinderen en 2 stiefkids, bij 3 verschillende moeders leek me dat een mooie manier om elke dag ff wat van me te laten horen. Zeker ook omdat de moeders mij, alle 3, uitkotsen. Op deze manier kan ik jullie op mijn ‘eigen wijze’ vertellen wat mij dwars zit, hoe ik over dingen denk en wat ik zoal meemaak.

Niet dat ik de illusie heb dat jullie mijn stukkies lezen. 4 van jullie kotsen net zo hard op mij als de moeders. Nu ben ik ook geen standaard “vader” ben ik bang, is er veel wat je mij kan verwijten. 1 van jullie heb ik nu al 21 jaar niet gezien. Ongelooflijk, wat een tijd. Wie weet ben ik wel opa.

Ondertussen hebben mijn stukkies gezorgd voor meer verwijdering. Familie en “vrienden” geven niet meer thuis, nemen openlijk afstand van deze ontaarde vader. Dat begrijp ik ook! Mijn grootste probleem is dat ik zo verdomd eigenwijs ben, of hoe noemde Nikos het nou, obstinatus, ja dat is, misschien, een beter woord, eigenzinnig.

Ik kreeg dat vroeger heel veel te horen, wat ben je toch een obstinaat ventje. Het is voor mij zo moeilijk om te denken ‘laat ik maar even mijn mond houden’ of ‘laat ik de lieve vrede bewaren’. Nou tis niet moeilijk, tis onmogelijk. Als ik iets vind dan vind ik dat en dan moet iedereen dat ook vinden. En zo werkt het niet, al is wat ik vind nog zo waar. Maar goed, daar ben ik ondertussen echt wel achter. Toch blijf ik vinden dat ik, ondanks de consequenties, moet blijven vinden wat ik vind.

Alleen moet ik de vorm veranderen, mijn tactiek van de verschroeide aarde is te makkelijk. Iets vinden is simpel, zorgen dat er wat mee gedaan wordt een stuk lastiger. Tis tijd om te gaan luisteren. Hahaha, wat een lul ben ik ook. Gisteren nog een appje gestuurd waarin ik er weer keihard tegenin ging. Er werd alleen maar aan me gevraagd of alles goed gaat. Willen jullie weten hoe ik reageerde? Wacht ik pak hem er ff bij: “Nee, alles is absoluut niet goed. Maar dat interesseert je al 2 jaar niet veel, het draait allemaal om jullie! Wist je dat ze nu 5 tot 12 jarigen gaan vaxxen? Hoeveel spuiten gaan die kids krijgen de aankomende jaren van een experimenteel zogenaamd vaccin? In Israël gaan ze babies inspuiten met rotzooi. Als je niet meedoet en een vraag stelt wordt je buitengesloten. En jij vraagt of het goed gaat? Het gaat flink kut. Groetjes”.

Ik ben nog steeds een kind, ik reageer zo primair. Dit slaat toch nergens op? Puur om pijn te doen schrijf ik zo’n tekst. Op dat moment ben ik ook echt woedend btw. Dan denk ik hoe durft zo iemand aan mij te vragen of alles goed gaat? Snapt zo iemand niet dat het alleen maar klote kan gaan? Puur op gevoel knal ik hem er dan in, weg met ratio. Aaaahhhh dat is toch niet normaal. HELLUP.

De horeca is boos… Al 2 jaar spelen ze het braafste jongetje van de klas, kropen ze elke dag bij hugootje, maar nu bij ernst (is dat wel menselijk?) op schoot, om ze voor een snoepje af te zuigen en wat krijgen ze er voor terug? Stank voor dank. Aan alle voorwaarden waren ze bereid mee te werken, het kon niet gek genoeg! 1.5 meter, mondvodden voor personeel en klanten als je door de zaak heen loopt, QR code, schermen tussen tafeltjes, weet ik veel wat ze allemaal verzonnen hebben om te voldoen aan de absurde, criminele, discriminerende maatregelen, de horeca voert ze in.

Bah, ik wil het hier helemaal niet meer over hebben. Tis afleiding. Er zijn interessantere onderwerpen om door te nemen! Want wat moet er nog een hoop gebeuren. Gisterenavond liep ik heel toevallig een paar “wakkere” mensen tegen het lijf. Strijders, demonstranten, wappies, anti-vaxxxer’s, hoe je ze ook noemt. Ik ben een stukkie met ze meegelopen, en het was errug gezellig. Wat mij alleen zo beangstigd is dat ze stuk voor stuk weet terug willen naar ‘normaal’. Terug naar normaal…. Hoe dan?

Daar ligt de grote uitdaging in de aankomende weken/maanden. Hoe gaan we verder? Ik sprak Fokke, leraar in het voortgezet onderwijs. Als enige “wakker” op zijn school. Boos is hij over alles wat er om hem heen gebeurd. Zijn vrije tijd spendeert hij aan het verzet, wekelijks loopt hij mee in 1 van de vele demonstraties. Hij wil dat alles weer normaal wordt, dat hij weet normaal uit eten kan, op skivakantie, naar de sportschool.

Nergens dringt het bij Fokke door dat dat onmogelijk is. Nou dat lieg ik, ik denk dat Fokke het zelf ook wel weet. Ik probeerde met 1 zinnetje aan te geven dat wat hij heeft niet normaal is en dat gaf meteen een, toch wat, ongemakkelijke sfeer.

Hoe gaan we verder? Mijn grootste angst is dat er straks nog teveel mensen over zijn die weer terug willen naar ‘normaal’. Hun ‘normaal’, het ‘normaal’ wat absoluut niet normaal is. Of klopt, wat ik zie als normaal, voor geen meter? Das wel een leuk onderwerp voor de aankomende tijd, wat wordt het nieuwe normaal?

Forse daling maar nog wel overscore. >80 blijft leven, joepie, vooral onder de mensen <60, laat ik ze oorlogsslachtoffers noemen, vallen de dooien. Onwetende, arrogante, in slaap gesuste, niet nadenkende slachtoffers van deze plandemie. Ze spelen het goed! Dat moet gezegd worden, petje af.

Laat ik er verder geen woorden aan vuil maken, alles went zeggen ze, jonge mensen die dood neervallen tijdens een potje voetbal misschien ook wel. Bijwerkingen horen erbij, doden ook, expert kijken er niet van op. Je doet het tenslotte voor een ander, laat ik het over nuttige zaken gaan hebben!

Ik ben er toch nog niet helemaal uit. Het wordt verdomd lastig mijn stukkies te posten zonder smartphone. Dat ding geeft me onafhankelijkheid en das als dakloze wel handig. Daarnaast ben en blijf ik veel te nieuwsgierig over wat er om mij heen gebeurt. Zit ik op een paar platformen waar ik geweldige mensen ontmoet. Hoe hou ik contact zonder dat ding? Gelukkig heb ik nog een dag of 2 voordat ik mijn 666ste stukkie schrijf. De oplossing zal zich vanzelf aandienen.

Daar heb ik altijd op vertrouwd. 34 jaar geleden lifte ik naar Keulen waar ik schmink en witte handschoentjes kocht van mijn laatste 50 gulden die ik had omgewisseld in marken. In Nederland wachten mij militaire dienst en daar had ik geen zin an. Na een paar uur dralen op een pleintje zette ik mijn hoed op de grond, schminkte mijn gezicht en met het schaamrood op mijn kaken (wat niet te zien was vanwege de witte schmink) ging ik stilstaan. Er stopte een vrouw met haar twee kinderen. Ze pakte haar portemonnee en gaf de kleintjes wat geld om in mijn hoed te gooien. Een jongen en een meisje stopten en een wat ouder echtpaar. I had myself a crowd! Ik reageerde op het geld, wat de kinderen in mijn hoed gooiden, door achter ze aan te lopen. De kids gilden en liepen hard naar hun moeder. Dat was lachen. Ik deed alsof ik een bloem plukte die ik aan het meisje gaf, liep weer naar mijn hoed en ging weer stilstaan. Toen de oudere mevrouw wat in mijn hoed gooide maakte ik een buiging, en zo ging het door. Na een minuut of 10 hield ik op, ik zweette me helemaal kapot.

Mijn eerste onderhandeling met John, inkoper van 1 van de grootste banken. 2000 laptops hadden ze nodig. Gewapend met BlackBerry en een grote mond beloofde ik de wereld en werd mij de deal gegund.

Mijn eerste varken roosterden we midden in de nacht tijdens een rtl4 tv programma. Opmaat naar het grootste mobiele spit van Europa. 4000 mannen en vrouwen gevoed tijdens een anwb feestje, wat een succes! Wat waren we een geweldig team.

Er komt weer een eerste x aan dat voel ik. Het houd niet op met dakloos zijn, das trouwens ook niet de 1ste x. We gaan het zien! Ondanks alles zijn het mooie tijden. Tot morgen:-)

S

Betrapte mezelf gisteren terwijl ik Halleluja, sing a song aan het zingen was. Halleluja we’ll follow along🤠. Zit nu weer in mijn hoofd natuurlijk, blijft lekker hangen dat nummer, dat zijn de beste!

Wat was het lekker weer. En als je dan veel buiten bent dan gaat het al snel goed. Zeker in de natuur, daar trekken de eenden en de meeuwen zich geen reet aan van wat er voor zogenaamde virussen of maatregeltjes rondwaren. Druk met voedsel verzamelen leven ze hun leven, genietend van de zon. With a simple word, a single word

Kheb het nummer vannacht ff opgezocht. Milk and Honey heette de groep. Ontzettende blije gezichten in hilarische outfits en het meest lullige dansje ooit! Wat een heerlijk nummer. We bless the sky, the tree, the birds. And we fill our heart with joy, Halleluja.

Halleluja, sounds of love. Halleluja the stars from above. Ik ben ook echt wel een ouwe man aan het worden. Als ik ‘Het Dorp’ hoor van Wim dan springen de tranen in mijn ogen. De versie van Anneke van Giersbergen vind ik prachtig, heb hem zelfs op mijn tel staan, sentimentele ouwe lul. Halleluja the bell’s will go ringing.

And dinging from dawn to night, Halleluja. Eigenlijk best wel een beetje vroeg om al zo terug te verlangen naar wat ooit was. Ik zou nog druk bezig moeten zijn met mijn carrière, met mijn pensioen en aandelen. Dromen over een cruise zodra ik met pensioen ben, dubbend over de volgende auto.

Halleluja, hand in hand. Halleluja, all over the land. Halleluja, let’s try from the start. And sing it with all our heart, Halleluja.

Vond dat woord gezegend altijd erg overdreven maar hij past hier wel. Waarom ik het overdreven vond? Van jongs af aan zat ik op mijn vrije zondagmorgen in de kerk en aan het einde van de dienst zegende de dominee zijn gemeenschap, daar snapte ik niets van. Trouwens ze doen het nog steeds heb ik gemerkt.

Volgens de dominee zegende hij ons in de naam van de vader, zijn zoon en de heilige geest. Das nogal wat! 3 mannen, of wat die heilige geest dan ook is, (Zou leuk zijn als de heilige geest homo, of nog beter transgender is, dat maakt het geloof meteen lekker woke) die via de dominee jou zegenen. Daar moet je wat van merken had ik altijd het idee, dat doet zo’n dominee niet voor niets! Maar ik voelde nooit wat, er veranderde nooit wat, alles bleef zoals het was, en we deden weer een…

De hele dienst was elke zondag weer een crime. Het hoogtepunt was het pepermuntje wat je tijdens de preek kreeg. Als kind begreep ik niets van de teksten die vanaf de kansel op me werden afgevuurd. Totdat eindelijk die zegen werd uitgesproken, dan wist je, ik mag weer naar buiten.

Genoeg over vroeger, waarom ben ik een gezegend mens? En begrijp ik nu dan wel wat het betekend? Wie weet zit ik er volledig naast maar ik voel het wel zo, hier komt tie.

Gisteren reageerde Nikon weer op mijn stukkie, zijn duiding van mijn zoektocht naar de kern van ons bestaan geeft mij elke x weer het gevoel dat ik antwoord krijg op de wezenlijke vragen die doorsijpelen in mijn stukkies. Rudi is ook zo’n orakel die mij, op de juiste momenten, geeft waar ik op dat moment op zit te wachten. Onbekenden die de moeite nemen mij te voorzien van kennis over mijzelf, mijn geschiedenis, mijn waarheid en mijn leven. Kennis waar ik echt wat aan heb, kennis die ik ervaar als een zegen in deze tijd van onzekerheid. Kennis waar ik gelukkig van wordt, die me inzicht geeft in de reden of non-reden van ons bestaan. Dat maakt dat ik mij gezegend voel, en heel dankbaar.