Vaders zijn streng en letten er, bv, op dat hun kids huiswerk maken. Zelf had ik als kind een bloedhekel aan huiswerk, kwas er niet goed in. Drama’s vonden plaats op het vinkenpark in Dodewaard vanwege dat huiswerk. Mijn vader had een directe lijn met mijn klassenleraar om mijn huiswerk door te geven, tis echt waar. Al die druk heeft geen fuck geholpen. In de derde klas bleef ik gewoon zitten. Als enige. Niet omdat ik het niet kon maar omdat ik niet mee wilde doen.
Absurd vond ik het! Wat mij interesseerde, interesseerde de leraren helemaal niets. Nou dat lieg ik🤠. Ik had een Franse lerares, mevrouw van Boetselaar tot Kemenade, en die begreep mij wel. Frans en ik waren geen vriendjes en dat vond ze best. “Koertje, lieverd” zei ze dan zachtjes in mijn oor, “tijdens een proefwerk mag je je boeken er niet naast hebben liggen.” Een vette knipoog volgde en dan liep ze door. Ik hoopte dan dat ik na moest blijven maar dat gebeurde nooit.
Maar ik dwaal af. Das ook niet zo moeilijk🤠, mevr van Boetselaar was het waard! Terug naar het onderwerp, huiswerk en meedoen. Ik vond niet dat ik mijn kinderen moest opzadelen met dezelfde drama’s rondom huiswerk als ikzelf had meegemaakt, dus maakte ik het hun eigen verantwoordelijkheid. Kinderen weten prima wat er wel of niet nodig is om goede cijfers te halen, ze moeten het alleen willen. Daar moest ik voor zorgen, dat ze het zelf wilden. Btw, das niet altijd gelukt maar dan was het wel hun eigen verantwoordelijkheid…
Maar ja, nu wil ik zelf niet meer. Doe ik zelf niet meer mee. Hoe leg ik dan aan mijn kids uit dat ze mee moeten doen? Wat doe je dan als 1 van hun zegt: “Ik ben er zo klaar mee, het klopt niet! Dit kan het toch niet zijn?” Ik vond het in mijn tijd al niets en tis nu nog zoveel erger. Moet ik ze dan stimuleren zich aan te passen en te doen wat deze criminele maatschappij van ze wil? Naar indoctrinatiekampen sturen waar ze de SDG geboden uit hun hoofd moeten leren? Mwah, das lastig, das een probleem.
