Tis nu 06.35 en het beloofd een prachtige, zonnige dag te worden. De vogels zijn al aan het voorsorteren, het is me een herrie buiten. De lente komt eraan! Joepie de poepie.
Wat komt er nog meer aan? Gisteren sprak een oude man mij in de supermarkt aan. Ik kom er zo weinig mogelijk maar je komt er soms niet onderuit. Hij wees op een bloemkooltje waar een prijskaartje aanhing van €2,99. Het was een heel klein bloemkooltje, met z’n tweeën zou je er niet genoeg aan hebben, “dat kan toch niet meneer?” Zei hij. “Ik moet het maar gaan jatten.”
De man zat in een rolstoel, ik zei hem dat dat misschien niet zo slim was. Geen bloemkool eten is misschien een optie? Vroeg ik hem. Hij keek me aan en verontwaardigd zei hij: “die bloemkolen komen uit Spanje en daar kosten ze nog niet eens de helft!” Misschien moeten we ze dan in Spanje laten, dacht ik, maar hield mijn mond. Ik moet eerlijk bekennen dat ik moe begin te worden. Heel erg moe.
Ik had hier vandaag weer een vlammend stukkie willen schrijven over al het onrecht in de wereld en wat we eraan kunnen doen. Maar het lukt me niet. Het beeld van een bus vol met jonge kinderen in legerkleding op weg naar het front blijft me volgen. Meisjes en jongens, nog lang geen 18 jaar oud. 15 misschien 16, verschrikkelijk. Gisteren was er een grote demonstratie in Berlijn tegen de oorlog, gelukkig maar. Er werd zelfs aandacht aan besteed in MSM. Nein, meine Söhne geb ich nicht….
