Maand: september 2023

Lastig is dat! Voor practize is weer geen echte vertaling volgens mij. Oefenen is het niet helemaal, practize is niet alleen oefenen. Leren is het niet, practize betekent ook uitvoeren, doorgaan en laten zien. Lastig dus om het te vertalen maar tis wel een mooie zin! What do you practize every day?

Is dat vriendelijk, lief of behulpzaam zijn? Of ga je liever voor klagen, zeuren, of erger haten? Want geloof me al je ergens goed in wil worden dan moet je het elke dag doen, dat werkt echt.

Ik ga vandaag weer voor het positieve, tis er weer voor! Al dondert volgens mij, letterlijk, alles om ons heen in elkaar, net als in Ezechiël, er is toch niets te verliezen, alles is er al. Als wij mensen besluiten dat we iedere dag vriendelijkheid gaan practizen dan zou er geen oorlog zijn, geen haat. Gisteren heb ik, buiten het schrijven van mijn stukkie maar dat doe ik offline, nog geen half uur naar het nieuws gekeken of geluisterd wat een deprimerende bedoeling. Maar wat een prachtige dag was het! En wat gaan we er vandaag weer een topdag van maken! Ik heb er zin an…

Zitten we nu op 3 woorden, dankbaarheid, nederigheid en verwondering. Gisteren kwamen 2 van mijn kids ons bezoeken, broer en halfzus van Linn. Hartstikke gezellig natuurlijk en echt helemaal leuk, van mij mogen ze elke dag komen. maar toen ze weggingen was dat wat me het meeste bijbleef, ze verwonderen zich niet meer.

De boot, de natuur, alles is gewoon, als ze het al zien. Daar ligt het grootste probleem denk ik, dat mensen het niet eens meer doorhebben wat er allemaal al is en dat ze zichzelf daarover mogen verwonderen. Als je over de Vecht vaart zijn er talloze zaken waarover je je kan verwonderen. De gigantische huizen, woonboten en machtig mooie tuinen. Al moet ik zeggen dat het 40 jaar geleden veel meer indruk op me maakte dan nu. Tis veel drukker geworden langs de Vecht, tis vol, te vol.

Volgens mij kan je het leren, jezelf verwonderen. Als je weer open staat voor het kleine en niet op zoek gaat naar meer. Zo verwonder ik me er nu over hoe mistig het is, we zien geen hand voor de ogen. Misschien niet echt verstandig om al te gaan varen maar we moeten doorrrrr. Ik ben uitgenodigd voor een BBQ, en das lang geleden, die wil ik niet missen! Misschien nog ff wachten, we hebben de tijd:-)

Eindelijk lagen we rustig zonder die irritante golven die je tegen de wal aan klappen. Om niet te spreken van de herrie die zo’n bootje maakt. Maar gelukkig kan de A28 er ook wat van, en die houd niet op. Die gaat de hele nacht door…

Waar ben ik aan begonnen, had ik het paradijs al niet gevonden? Daar in die kleine dorpjes aan dat meer in Fryslan. We zijn in 1 dag al ruim 14 euries kwijt aan liggeld, wat wel weer een leuke discussie opleverde met de jongen die het gisterenochtend kwam innen. Jammer zei ik hem, dat het zo duur is om hier te liggen. Dit was zijn antwoord. “Dat valt best mee meneer. De gemeente heeft hier helemaal geen belang bij die hebben dit aangelegd voor u dus daar mag u best voor betalen.” De gemeente heeft hier helemaal geen belang bij? Voor wie werkt die gemeente? Werken wij voor de gemeente of werkt de gemeente voor ons? De wereld is helemaal gek, totaal gestoord, krankjorum.

Volgens het knmi varen we ook nog eens door de smog hier in het midden van het land en moeten we oppassen voor onze gezondheid want er zit blauwalg in het water. Smog, blauwalg, pfas, hier en daar een oorlog, orkanen, overstromingen en veel te hoge prijzen, wat doe ik hier, hellup!

De bijbel helpt niet echt mee, Ezechiël rept ook alleen maar over ellende. Wat dat betreft is er niets veranderd. Ik heb echt moeite er doorheen te komen. Op tig manieren moet ik lezen hoe en waarom alles kapot moet. Ik worstel me erdoorheen, stukje bij beetje, ben zo toe aan het Nieuwe Testament.

Maar het wordt weer een stralende dag! We laten ons niet gek maken. Ezechiël past prima bij de huidige tijd, volgens mij gaat het over deze tijd. We leven in een interessante tijd, das zeker…

Een stukkie schrijven.. waarom niet? Nog niet m’n beste kwaliteit merk ik gezien ik al een goed halfuur bezig ben met de bovenste zin. Ach alleen maar meer ruimte voor verbetering. Schrijven doe ik eigenlijk al lang en dan vooral het dansen met woorden trekt me aan. Taal fascineert me op een manier die ik nog niet goed kan uitleggen. Hoe de theatergoochlelaar de meeste illusies tot stand brengt met zijn babbel en het afleiden van de aandacht. Taal is een uitvinding die ik nog moet uitvinden. Hoe het je waarneming kan vernauwen tot verbreden en door de jaren heen een manier is geworden om een poging te doen tot het begrijpen van het leven.

Ik begrijp er nog niet veel van, maar de
pogingen blijf ik doen, en het opschrijven ervan kan me altijd dingen leren. Dus ga dat vanaf nu ook weer doen.

We zijn vandaag wat eerder gestopt met varen. Liggen nu lekker in de schaduw waar ik wel aan toe was, met een heerlijk aangebrand stoofpotje. Lekker ite!

Terwijl we tussen de stilstaande windmolens op het IJsselmeer doorvoeren. Toch raar? Op het land draaiden ze wel, er stond een lekker briesje, maar geen van de molens die in het IJsselmeer stonden (en dat zijn er heel veel) draaide, staan daar waarschijnlijk voor de sier, leuk!

“Dat is dan de eerste x.” Nog een opmerking van Linn toen ik haar vertelde dat er mensen zijn die het jammer vinden dat ik met de horizon vertrokken ben. Tsja daar raakte ze wel een gevoelig snaartje, maar ze heeft gelijk. De afgelopen 3 jaar heeft ze meerdere keren als buffer opgetreden tussen mij en een werkgever of huurbaas, dat ze het met me volhoud is een raadsel.

Maar dat gaat ze zelf uitleggen, althans dat hoop ik! Gisteren zei ze: “zal ik ook een stukkie schrijven?” Das gevaarlijk maar wel heel erg leuk. Een wat minder gekleurde versie van wat we meemaken geeft misschien een helderderder beeld. ‘S ochtends vroeg gaat ze natuurlijk nooit redden, die ligt nog wel ff op 1 oor. Dat worden dan 2 stukkies op een dag, als ze elke dag een stukkie gaat schrijven. Ach afwachten maar, lijkt mij echt tof, en spannend!

Wat is Nederland mooi! Waarom zorgen we er niet wat beter voor. Als ik minister president ben dan gaan als eerste al die windmolens plat. Zou wel een leuke afsluiting zijn van mijn carrière, minister president, als een acteur het in het oosten kan moet het mij hier toch ook wel lukken. Denk dat ik liever Sint-Jacobs kruid verwijder uit natuurgebieden maar als het moet dan schik ik me erin. De Mithrandir voor president, mooie titel voor boven de stukkies!

De boot vaart als een malle nu er geen mosseltjes meer onder zitten, Max is er niets bij. We vliegen over het water, we halen zelfs boten in, vooral vissersbootjes.

Denk dat we vandaag wel ergens op de randmeren eindigen. Zijn er eigenlijk overal wel gratis aanlegplaatsen? Hier in Fryslan is dat wel het geval, zou mooi zijn als we dat zo kunnen houden. Officiële jachthavens zijn niet te betalen. Dat kaartlezen is toch wel weer even wennen. Moet bekennen dat we 1 x fout zijn gevaren maar ik had het gelukkig snel door. Kheb nog ff om te oefenen voordat we in Frankrijk zijn:-)

Op naar Utrecht via de Vecht, met een korte stop in Muiden. Ik kan me nog herinneren dat we vroeger de Vecht ook wel eens zijn afgevaren en dat heeft toen best indruk achtergelaten. De gigantische kastelen, buitenhuizen en mooi aangelegde tuinen staan me nog bij. Linn kan daar zo van genieten, van de natuur om ons heen, heerlijk om te zien. Wat zal het landschap ons gaan verrassen daar ben ik van overtuigd. Dat doet ze nu al.

Goed zorgen voor Zijn creatie, das eigenlijk alles wat Hij van ons vraagt. gek dat ons dat niet lukt, tis allemaal zo mooi. Op de 1 of andere manier willen of moeten we altijd meer dan we zelf nodig hebben en denken dan dat we dat niet kunnen missen, zo gek. Hoeveel heeft een mens nodig om gelukkig te zijn? Wat is geluk? Het zit echt in het kleine, in de stille momenten, in wat mij ontroerd. Machtig mooi om dat te mogen ontdekken. En er is nog zoveel meer….

Alles, dat is heel veel. Althans hier in het westen, voor de meeste mensen op deze aardkloot valt alles geven wel mee. Alles goed? Vragen ze als je ze voor de eerste x ontmoet. Ik zeg dan altijd, alles is veel maar veel is goed!

De afgelopen 3 jaar ben ik, door mijn eigenwijsheid, een aantal keren alles kwijt geraakt. Ik stond in februari 2021, terwijl het buiten min 19 was, met mijn kapotte campertje langs de IJssel en had echt geen idee wat ik moest doen. Geld had ik niet, de kachel deed het niet, de toekomst was ongewis. Maar de IJssel zag er prachtig uit zo met de sneeuw en die stralende koude dagen, ik wist dat ik niet alles kon verliezen, alles was er al.

Op miraculeuze wijze kwam er een huifkar op mijn pad en twee prachtige ezels. Ze werden mij geschonken door een man die mijn stukkies las. Gelukkig werd het warmer, slapen in een huifkar bij min 19 is mij bespaard gebleven. De huifkar was ongeschikt om in te overwinteren maar op de 1 of andere manier bood iemand mij een caravan aan om in te wonen, zomaar, hier in Friesland.

En nu mag ik in een bootje wonen, heb ik voor het eerst in 3 jaar weer een eigenste wc. Geloof me een porta potti is leuk tijdens de vakantie maar om er jaren op te moeten poepen is een crime. Steeds meer begin ik te beseffen dat alles er al is, dat alles geven niet meer is dan dat te zien.

Hoe ik dat moet gaan uitleggen weet ik nog niet. Snap het zelf ook nog niet helemaal. Gisteren vroeg iemand aan mij, na een hele bijzondere avond, of dat wel ging, wonen op een bootje. Daar ben ik vannacht lang mee bezig geweest, vandaar dit late stukkie. Voor mij is deze boot alles, maar eigenlijk al teveel.

Als ik terugkijk op de afgelopen 3,5 jaar vind ik zoveel schoonheid in het alles verliezen, daarin vind je jezelf. En in mijn geval de Heer, omdat er geen toeval is. Hij stuurt mij en alles wat op mijn pad komt, ben zo benieuwd wat Hij nu weer voor me in petto heeft. Als het maar niet alles is…

En dan merk ik dat ik een conservatieve ouwe man ben. Ik moet er erg aan wennen en weet niet of ik dat wel wil. Tijdens zo’n dienst mis ik de devotie van de kerken waarin ik ben opgegroeid, die stilte, het orgel wat rustig zijn tonen speelt, het galmen van de de voetstappen over de harde, kouwe stenen vloer. Gisteren renden er kinderen door de gangen, was er geen orgel en lekker warm. Ik klaag niet maar ik zeg alleen, tis wennen…

Het is een drukke kerk, das goed! Maar dat is te begrijpen. Jakob heet de voorganger, de dominee, en wat een verademing was dat! Deze man duidde, gaf en vroeg, in één preek, wauw!

Das mijn dingetje op dit moment, in de meeste kerken, denk ik vaak na de preek waar ging ie ook alweer over? Lijkt de dienst meer een invulling van tijd dan dat je er wat gaat halen. Gisteren niet. Jakob vroeg zelfs van je om je voor te bereiden op de dienst van volgende week via het lezen van Johannes 4. Jakob sprak je persoonlijk aan, legde niet zijn mening op maar duidde het woord van God en vroeg je dat toe te passen in je leven. Tis lang geleden dat ik zo’n preek heb meegemaakt. Geweldig!

Okay, op de band na. Al zongen ze hartstikke goed en zag het er mooi uit. Misschien moet je er maar aan wennen ouwe, de wereld veranderd.

Ik vroeg hem of hij wilde dat ik weg ging. Nee, nee dat hoefde niet. Tsja, tis moeilijk uit te leggen waarom ik niet meer meedoe aan jan en alleman, tis ook niet normaal hoe ik leef. Maar wat vooral niet normaal is, is hoe God voor mij zorgt.

Nu wil ik het niet teveel over Hem gaan hebben, het moet hier geen EO metterdaad worden, maar het is echt ongelooflijk. Een maand of drie geleden legde ik mijn bijbel weg en vroeg de Heer of Hij mij wilde helpen met het duiden van de teksten en kijk nu! Ik heb bijna een nieuwe boot, en ben in de bijbel aanbeland bij Ezechiël, over overdreven helpen gesproken…

Nu heb ik Hem gevraagd hoe ik voor Hem kan getuigen, ik wacht nog op antwoord. Das wel spannend in mijn geval, tis niet dat Hij me rechtstreeks antwoord. we gaan het afwachten, de antwoorden komen vanzelf, ik ben er klaar voor.

Mij lijkt het geweldig om verhalen te gaan vertellen, verhalen over wat ik meemaak en hoe ik leef. Nou weet ik niet of dat interessant genoeg is maar wie weet kom ik op een format wat aansluit bij de huidige tijd. Ideeën genoeg net als verhalen, daarom zit ik niet verlegen. En er gaan er weer meer bijkomen! We gaan op pad, richting Santiago de Compostela. Tis nog geen karavaan, maar ik ben niet alleen….

Ben net pas wakker, tis al 8.00 uur. Het was dan ook een inspannende dag gisteren. Allemaal dingen gedaan die ik nog nooit gedaan heb en dat vraagt aandacht en energie. Maar de boot ligt weer in het water, er zit nieuw vetkoord op de plek waar het moet zitten en zo nog wat van dat soort klussen. Gelukkig zijn er mensen die me helpen, 2 weken geleden had ik nog nooit gehoord van vetkoord, ik ben een gezegend mens.

Vandaag helpt Klaas me met een waterlock te plaatsen. Tsja, je kan je zaterdag toch niet beter besteden! Gelukkig ben ik niet de enige die niet meteen wist wat een waterlock is, al die scheepsbenamingen, het lijkt wel een andere taal. Maar ik leer het wel, stukkie bij beetje.

Ik had beloofd dit weekend wat op te schrijven over de nabije toekomst, over nieuwe avonturen. Mijn dochter vroeg me een paar maanden geleden of ik haar niet een stukkie weg wilde brengen. Ze wil een pelgrimstocht gaan ondernemen, de Santiago de Compostela route. Ik was daar zelf totaal niet mee bezig maar zei: “Tuurlijk, dat kan wel, maar moet je wel alles opgeven hier, ik zou er ff goed over nadenken.” En nu heeft ze der baan opgezegd, der huur en is ze bezig met haar afscheidstournee door Nederland.

Dussssss, ik ga Linn een stukkie wegbrengen, hoever weet ik nog niet. 36 jaar geleden vertrok ik in mijn eentje, dit x gaan we met z’n tweeën, ongelooflijk. Hoe de route zich gaat vormen is nog een raadsel, waar we langs gaan een vraag maar dat we een onzekere toekomst te gemoed gaan een zekerheidje!

Maar wat zullen er een hoop nieuwe verhalen ontstaan, nieuwe belevenissen om mijn stukkies te vullen. Mensen die we gaan ontmoeten en wie weet ervan kunnen overtuigen dat zekerheden niet bestaan. Vertrouwen daarentegen wel, in de mensen om ons heen, in jezelf maar vooral in God.