27 november 2023, ik begrijp nu waarom mijn, ozo positieve, stukkie laatst verdween.

Wij moeten hier weg. Vorige week zag alles er nog geweldig uit, zaterdag was het sprookje voorbij. Dat stukkie verdween dus niet voor niets, het was geen toeval, het was een waarschuwing. Man wat balen we, het ging zo lekker, Linn en ik hadden het zo naar ons zin, de gasten waren blij en naar we begrepen de eigenaar toen ook nog. Maar de plannen zijn veranderd, de situatie is gewijzigd, we moeten weg.

Waarom? Ach daar kom ik misschien nog wel eens op terug, dat heeft nu weinig zin. We moeten door al zie ik op het moment nog niet helemaal hoe. Nu keek ik gisterenochtend naar een kerkdienst uit Nederland, ik had geen zin om naar Augustus te gaan, ik versta hem zo slecht, ik had behoefte aan een verstaanbare dienst. En die kreeg ik, de preek ging over Jesaja 40, kon het treffender…

Nu heb ik vaker in hopeloze situaties gezeten de afgelopen jaren en altijd heb ik er vertrouwen in gehad dat het goed ging komen, toch moet ik bekennen dat ik deze niet aan heb zien komen. Nu komt het neer op mijn geloof, in omhoog kijken en geloven dat Hij er is en voor ons zal zorgen. Dat heb ik vaker meegemaakt maar toen was ik alleen met Sam. Nu is Linn erbij, daar maak ik me het meest ongerust over, al is ze 20 ze blijft mijn kleine meid. Linn heeft veel spullen bij zich, hoe komen die weer op z’n plek? Wat een toestand.

We zijn als bloemen in een veld, stellen niets voor dat zien we overal om ons heen. Jesaja 40 gaat daarover, over de macht van God en hoe Hij neemt en geeft. Toch geeft Jesaja ook troost, we mogen vertrouwen op Zijn goedheid, op Zijn bereidheid ons te horen en voor ons te zorgen. Iedere keer als ik in een soortgelijke situatie zat heeft Hij mij gehoord en mij geholpen. Heer wees er ook dit keer voor ons en geef ons de kracht door te gaan en op U te vertrouwen. Amen.