Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. De ‘Wat kan ik er aan doen’ ik doe toch mijn best mentaliteit, dat is waar ik het meest moeite mee heb, en ik heb zo het idee dat ik dit al vaker heb meegemaakt en dat het daarom zo frusterend is. Vooral omdat er zoveel is! Er is nog nooit zoveel geweest. We zouden het als mensheid zo goed kunnen hebben. Maar we vinden, of beter ons is geleerd, dat je eerst voor jezelf moet zorgen, ik zie het ook bij de ontheemden die ik te eten mag geven, een zelfzuchtigere groep mensen bij elkaar kan je je niet voorstellen. Daar zitten we als land, als bevolking, echt op te wachten.
Nu probeer ik me niet te laten beinvloeden maar tis lastig, geloof me. Als ik een schaal met dadels neerzet dan moet je die uitdelen want anders zijn alle dadels weg bij de eerste 10 man die er langslopen. Ze scheppen gewoon hun hele bord vol, denken niet aan de anderen die misschien ook nog een dadeltje willen, ze zijn alleen met zichzelf bezig en misschien is dat wel te begrijpen, ik weet niet wat ze hebben meegemaakt. Maar man, man, wat erger ik me eraan.
Maar goed, dat zijn de ontheemden, wat ik al zei, je weet niet wat ze hebben meegemaakt. Kan ik het ze kwalijk nemen dat ze vooral bezig zijn met zichzelf? Mijn landgenoten, alles en iedereen om me heen doet hetzelfde, we denken alleen aan onszelf, zelfs als we doen alsof we het voor een ander doen. Das een lastige en ik wil hier niet beweren dat mensen die liefdadigheids werk doen dat puur en alleen voor zichzelf doen maar wel dat we het hebben geinstitutionaliseerd, er zit een model achter, tis een deel van het systeem en dat is zo fout.
Het Joodse volk heeft 40 jaren in een woestijn doorgebracht terwijl ze niets bij zich hadden. Geen voedsel. water of kledingwinkels waren er, men had alleen elkaar en het vertrouwen in God. Ik probeer me voor te stellen hoe dat gegaan is 40 jaren lang. Tis nogal wat! 40 jaar, in de ogen van een tiener ben je oud als je 40 bent. 40 jaar lang erop vertrouwen dat God voor je zorgt, ik begrijp wel dat de twijfel er af en toe insloeg, ik heb hetzelfde en ik heb God nog geen jaar geleden weer gevonden. Want wat ik om me heen zie is zo verwarrend, zo niet zoals het hoort, onmenselijk bijna, en toch moet ik door.
Al ga ik dit niet lang meer volhouden, sorry het is me teveel. De wereld is compleet gestoord, ik zoek graag de eenzaamheid weer op. Voor Sam is het ook niet te doen, hij zit te lang en teveel alleen. Maar vandaag ga ik weer koken, en ik stop er gewoon weer veel liefde in, wat barmhartigheid, een beetje verwondering, nederigheid en dankbaarheid, en dan vinden ze het vast wel weer lekker.
