En ik heb weer een hoop geleerd. Vooral waar ik de fout in ga, waar ik mijn toon zou moeten veranderen, maar man, man, man wat ben ik toch een mannetje, om moe van te worden.
Wil ik gehoord worden? Of wil ik alleen maar schoppen tegen alles en iedereen. Das de vraag. Nu ben ik niet bang om te schoppen maar ik ben nu 56 en wat heb ik ermee bereikt? Der is geen hond die naar me luistert en als er al iemand luistert dan probeer ik diegene over het algemeen tot de grond toe af te breken. Vermoeiend mannetje ben ik, een betweterige eikel.
Nu krijg ik dat heel vaak te horen, soms letterlijk maar meestal begint het met wegkijken. Dan ben je in een discussie en dan zie je dat het niet meer aankomt omdat degene waar je mee praat zijn of haar ogen neerslaat en weg gaat kijken. Dat het teveel is, dat er kortsluiting is ontstaan. Voor mij is dat, tot nu toe, altijd een teken geweest om nog ff door te drukken, terwijl dat totaal geen zin heeft, wat een sukkel ben ik toch.
Helaas ben ik er nog niet achter hoe ik het moet veranderen. Gisterenmiddag en eergisteren knalde ik er weer loeihard in. Beide vrije dagen heb ik gebruikt om mensen af te branden, geweldig! En het mooie is dat dat dan ook nog mensen zijn waar ik van hou! Wat een eikel ben ik toch, vermoeiend…
