Over dat gedoe in A’dam. En voor mijn gevoel moet ik het maar zo laten. Dat ik me schaam heb ik al zo vaak gezegd, dat we een eeuwenoud script aan het volgen zijn ook.
Bron van Zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert. Ik kwam Hem gisteren weer ontzettend tegen. Sta op, en herinner jezelf. Nog zo één waar ik heel langzaam steeds meer van mag begrijpen. Hoe kwetsbaarder ik mezelf opstel, hoe meer antwoorden er komen, zolang er vertrouwen is. In Hem.
Hoe het precies werkt daar ben ik nog niet achter, das dan ook de uitdaging. En ik moet bekennen het gaat meestal fout. Vertrouwen is lastig, ondanks dat Hij al bijna 57 jaar voor mij zorgt. Vaak denk ik, mwahh dat doe ik zelluf wel ff, daar heb ik Hem niet bij nodig en hoppa dan knal ik weer op mijn bek. Maar Hij laat me niet liggen en raapt me elke keer op.
Het zit ‘m echt in hoe je doet wat je doet. Met welke intentie en oprechtheid. Waar doe je het voor? Om mammon te verdienen? Om er beter van te worden? Of om Hem te dienen, er voor Zijn schepping te zijn. Zelfs als je niet in Hem gelooft kan je je dat afvragen. Zijn we hier alleen maar om er zelluf beter van te worden? Draait alles alleen maar om jouw armzalige leventje? Waar wordt je echt gelukkig van? Bron van Zijn die ik ontmoet in wat mij ontroert…
