12 november 2024, ik moet nog ff landen.

Tis allemaal wat snel gegaan. Maar ik schrijf dit stukkie niet in de boot maar in een chalet. Dank weer aan al die lieve mensen die mij ondanks alles toch nog willen helpen, dank, dank, dank…

Afgelopen zaterdag ging ik een appartement bekijken in een dorp op de eerste etage boven een pizzeria. Een machtig grote ruimte maar met maar 1 raam uitkijkend op een steeg. Bij binnenkomst voelde ik me al benauwd, dan liever een vochtige boot, dacht ik. En nu zit ik hier, ik moet ff landen, kom er op terug.

Laat ik even terugkomen op mijn gedoemdenk. Tis niet dat het mijzelf depressief maakt ofzo. Tis alleen dat ik het zo jammer vind wat er om ons heen gebeurt en ik probeer daar op mijn manier een verslagje van te maken. Zelf ben ik hartstikke gelukkig. Hij geeft mij alles wat ik nodig heb om te kunnen overleven. Maer het doet me pijn om te zien hoe mensen tegen elkaar worden opgezet. We hebben al zoveel voorbij zien komen de afgelopen 5 jaar alleen maar om ons tegen elkaar op te zetten. En in mijn ogen is het gelukt. En dat vind ik jammer. We hadden het zo makkelijk anders kunnen doen. Als we zouden beseffen dat er overvloed is. Helaas zijn er maar weinig mensen die dat door hebben…