Daarnaast zeg ik wat niemand wil horen. Het is geen goede combi. Als alles wat je ooit dacht te weten leugens blijken te zijn dan is dat moeilijk over te brengen, mij lukt het iig niet. Het probleem is dat ik voel dat de mensen waarmee ik spreek het wel doorhebben maar het niet willen accepteren. Gisteren over het scheiden van afval. Ik leg, vol vuur, uit waarom het zo krom en inefficiënt is dat we dat doen en dan zie je mensen afhaken. Je ziet ze denken, jaja rare vent met hoed, je kan hier wel lekker lopen oreren en je kan misschien wel gelijk hebben maar ik doe er toch niets aan en voor mijn gevoel doe ik wat nuttigs als ik het afval scheidt dus blijf ik er lekker mee doorgaan.
Ik denk dat dat het vaak is, we volgen regels op omdat het goed voelt. Ik las een interview met een mevrouw die een zwaar autistische zoon heeft. Zijzelf is een tegenstander van mondvodden maar haar zoon draagt er heel graag 1. Overal! Buiten, binnen, als ie alleen is, het maakt niet uit overal draagt hij zijn mondvod. Als ze tegen hem zegt dat dat niet nodig is zegt hij dat hij dat wel weet maar dat hij het fijn vind om zijn mondvod te dragen. “Het voelt mama” zei hij, “als een verzwaarde deken.” Het was een Engels interview, een ‘weighted blanket’, klinkt mooier dan verzwaarde deken vind ik. Volgens deze jongen was dat ook de reden dat veel mensen zo’n mondvod dragen. Niet omdat het veiliger is, maar omdat het veilig voelt, omdat het je afsluit van wat er om je heen gebeurt.
Voor mij opende dat mijn ogen. Ik kijk nu anders naar al die jongeren die ik door de straten zie lopen of op de fiets zie zitten met die dingen voor. Naar die 30’ers en 40’ers die gestudeerd hebben, een goede baan en een elektrische bakfiets om hun kinderen mee naar school te brengen met mondvod voor. Ze dragen dat ding omdat het ze afsluit, ze scheiden afval omdat het goed voelt, ze volgen de regeltjes omdat ze dan niet zelf na hoeven te denken. Een ‘weighted blanket’ prachtig woord vinden jullie niet?
2 reacties op “13 april 2021, ik ben veel te emotioneel lieverds.”
Goedemorgen lieverd,
Tja, gisteren mailde ik nog een wijze vriendin dat ik zo’n moeite heb dat bijna al mijn dierbaren (behalve mijn man, zus en paar vrienden) zich laten inspuiten. Ze vinden mij vervelend worden als ik vragen stel. Ik zie/hoor ze denken, daar wil ik niet aan denken of ze zeggen daar verdiep ik me niet allemaal in hoor.
Zij schreef mij terug: ‘ Ja ’t blijft een grote oefening om mensen hun eigen keuzes te gunnen ook als die risicovol lijken. Ik heb het zelf ook al meegemaakt dat iemand zich heeft laten injecteren. En ook gemerkt dat ik me daar dan zorgen om kan gaan maken en dat juist dat de uitnodging is om weer verder te leren het helemaal los te laten. Het is niet mijn lijf, niet mijn leven en niet mijn zielspad en ik heb geen zicht op het hoe en waarom van het pad van de ander. Dus zo ga ik ermee om en ik merk dat oefening steeds meer kunst baart.’
Dus dat is mijn mantra, als ik weer ergens mijn bezorgde visie op wil gaan geven, dan zeg ik tegen mezelf: ’niet doen Mar, het is niet mijn lijf, mijn leven of zielspad’!
En toch vind ik dat moeilijk net als jij, omdat ik dat mijn leven lang zo gedaan heb, mijn kennis en ervaring delen om mijn dierbaren proberen te beschermen. Alleen is dat niet meer aan mij en hoe langer ik daar nu over nadenk hoe meer het mij eigenlijk bevalt. Stuk rustiger in mijn hoofd en hart.
Geniet van de heerlijke zon die ons weer gaat verwarmen Koert.
Veel liefs
😘
Je hebt gelijk Marga, maar het blijft moeilijk:-) mooie dag!🤠😘