4 weken geleden schreef ik jullie mijn eerste stukkie lieverds en ik heb vannacht lang nagedacht over deze tekst. Ik kan het hebben over dat er intussen meer mensen roepen dat we misschien iets te hard van stapel zijn gelopen om onze verwende bejaarden te redden. Maar het heeft geen zin. Het leed is geschied. Ik kan het hebben over de 51.000 kinderen die kwijt zijn. Over de 1500 mensen per week met symptomen van kanker die niet naar het ziekenhuis durven. Of over de kapster die geen geld meer heeft om haar twee kinderen te voeden. Maar dat heeft niet zoveel zin, het zal alleen maar erger worden. De afgelopen weken heb ik geschreven over mijn angsten, wat ik zie aankomen en soms een plannetje om er wat aan te doen. Het heeft mij geholpen mijn hoofd boven water te houden, thx dat ik jullie hiervoor mag misbruiken! Ondertussen kids, en ik vind het echt kut om te zeggen ben ik alleen maar angstiger geworden. De lock-down zorgt voor verwijdering en spanning onder gewone mensen. In de supermarkt zie ik angstige blikken. Mensen wantrouwen elkaar, er wordt niet meer gelachen. Nu is er misschien ook niet veel om te lachen maar voor mij is dit wel wezenlijk. Zijn we straks nog in staat om elkaar aan te kijken, te groeten, iets liefs te zeggen of een grapje te maken? Gewoon op straat?
