Kheb gisteren in de tuin gewerkt. Rode kool, spitskool en bloemkool staat in de grond. Vandaag verder met de uien, knoflook, sla en tomaten. Tis een echte uitdaging voor mij dat moet ik jullie bekennen. Ik moet mezelf echt bij de les houden zodat ik het niet afraffel. Geef mij 100 kilo aardappelen en ik schil ze met plezier, er zit een einde aan. Bij onkruid wieden heb ik altijd het gevoel dat ik het ga verliezen, het houd nooit op, dat spul komt iedere x weer terug. Daarnaast al het ongedierte wat gaat proberen mijn zorgvuldig geplante groenten op te vreten, horror.
Maar ik ga doorrrrr, en gooi er al mijn liefde in! Volgens mij is dat waar het om draait. Elk plantje heb ik ff toegesproken voordat ik ze in de grond stopte. Vandaag ga ik ze weer bewateren en wie weet zing ik nog een liedje, je weet nooit waar het goed voor is.
De tijd nemen voor iets, dat is wat ik moet leren. Deze stukkies helpen me daarbij. Er moet nog zoveel opgeschreven worden! Dat ik daar vandaag niet aan toekom maakt niet uit. Er zat vandaag een heel ander stukkie in mijn hoofd maar hij wilde er niet uit. De woorden klopten niet, het ritme lag verkeerd. Leren tijd te nemen, ruimte geven aan het onvermijdelijke, morgen eerst maar ff verjaren. Vandaag weer genieten van het mooie weer. Dag bij dag, plantje voor plantje, mens na mens…
