Angst kids, ik ben nog steeds bang om niet voor vol aangezien te worden. Dat je heel erg je best doet om erbij te horen, het goed te doen en dat je dan merkt dat het niemand echt interesseert wat jij doet. En dat je dan totaal niet snapt waarom het niemand interesseert omdat je het zo goed en vol overgave hebt gedaan. Ik denk dat dit mijn grootste angst is. Ook omdat het vaak is voorgekomen voor mijn gevoel. Alles heeft natuurlijk te maken met dat schoolplein en die bakkersdochter.
Verder ben ik een schijterd als het gaat om kleine pijntjes. Met een ontstoken vinger in de soda bijvoorbeeld, man ik hak die vinger er liever af. En natuurlijk de tandarts… Als slachtoffer van een Oost-Europese tandarts die voor de school kwam rijden in een oude bus eis ik slachtofferhulp. Je moet je voorstellen kids, die aftandse oude bus met daarin een grote man die Russisch of zoiets spreekt en dan moet jij daar gaan liggen en je mond open doen. En iedereen wist dat hij betaald werd per gaatje…
Maar sinds gisteren heb ik er 1 nieuwe angst bij. 1 allesoverheersende angst. Aangezien ik geen tv heb maar wel graag wilde weten of ik de straat al op kan luisterde ik via radio1 naar onze minister president. 1 zin blijft bij mij nadreunen, hoe ga ik dat doen? Hij zei het echt… Douchen doe je thuis.
