Vandaag maar een beetje opkrabbelen. Ik ben niet ziek maar voel me de hele week al niet echt happy. Een onbestendig gevoel blijft me dwars zitten, alsof je ergens op zit te wachten waar je niet op wilt wachten maar waarvan je weet dat je het niet kan ontlopen. En dat je dat dan als smoesje gebruikt om je klote te voelen en in je bed te gaan liggen met de dekens over je hoofd. Daar moet ik vandaag mee ophouden, tis mooi geweest, ik wil me weer zorgeloos voelen.
Tis misschien ook niet zo gek, op een gegeven moment gaat het onder je huid zitten. Altijd maar jezelf inhouden, niet uitspreken wat je echt denkt, nooit een begrijpend oor naast je, tis vermoeiend. Wat me het meest pijn doet op dit moment is al die ontwijkende antwoorden die ik krijg. Kijk, een jaar geleden werd ik gewoon voor gek versleten, dat was lekker makkelijk. Die rol paste me prima! Maar nu krijg ik steeds vaker een ontwijkend antwoord, of lopen mensen bij me weg. Ze zien het wel maar weigeren er consequenties uit te trekken, “daar kunnen wij toch niets aan doen,” is het standaard antwoord.
Maar nou ben ik dus ook weer een lafaard door mezelf hierdoor te laten beïnvloeden. Dat heeft geen enkel nut. Er is meer dan genoeg te doen, zowel geestelijk als lichamelijk zijn er bergen werk te verzetten. Ik moet mezelf er toe gaan zetten. Laten zien dat we er wat aan kunnen doen.