Het wantrouwen onderling is gewoon veel te groot. Das niet gek, hoe meer je hebt hoe vatbaarder je bent voor de angst om het te verliezen. Geweldig concept! Vooral als, dat wat je hebt, zomaar niet meer van je kan zijn. Als je ziet dat mensen om je heen dingen aan het verliezen zijn.
Kheb er boeken over gelezen, hoe dat zo’n 100 jaar geleden in Rusland ging. Hoe de boer tot de vijand van het volk werd verklaard. Of 80 jaar geleden, hoe onze joodse medeburger langzaam ge-de-menselijkt werd. 50 jaar geleden in Cambodja, Choeung Ek, ongelooflijk wat daar is gebeurd. Ipv op te staan en te zeggen ho, stop, tot hier en niet verder, blijven we meedoen, opdat we maar niets verliezen.
En dan te bedenken dat die Cambodjanen niet veel meer te verliezen hadden dan hun leven. Voor die Russen of voor ons gold, 80/100 jaar geleden hetzelfde. Ondanks dat we niet veel te verliezen hadden waren we bereid weg te kijken, toe te laten wat er om ons heen gebeurde, hoe gruwelijk het ook was.
In de huidige, westerse maatschappij bezitten we veel meer dan alleen leven! Huizen, auto’s, vakanties, retraites en tonnen aan nutteloze spullen bepalen wie we zijn. Zoveel meer om te verliezen, zoveel meer redenen om weg te kijken. Vannacht lag ik, zo rond een uur of 3, een tijdje wakker.,Het was geen droom die me wakker hield maar een beeld. Een korte flits, van wat komen gaat, Kheb dat nu al een paar jaar. Tis misschien meer een gevoel wat zich heeft gemanifesteerd in een gruwelijk plaatje. Een plaatje van leegte van helemaal niets maar met zo’n intens diep gevoel van rouw, van verdriet en pijn, das niet te beschrijven. Gelukkig was ik gisteren even bij Frodo, ik mocht zijn kont weer lekker aaien. Het is heerlijk om over hem heen te hangen, zijn energie te voelen. Daaraan denken helpt me dat gevoel te doen verdwijnen. Wat ben ik dankbaar dat Frodo er is, dat hij me leert zmal te leven…
