26 januari 2023, Sam is nu bijna een jaar bij mij!

Ik zou niet meer weten wanneer hij precies gekomen is, maar het was ergens begin februari. Ik ben altijd al gek op honden geweest maar dit is eigenlijk mijn eerste echte hondenmaatje. Voor de geboorte van Lucius, hadden we een hondje, genaamd Klaartje. Een klein, vrolijk mormel, niet te vergelijken met Sam.

Klaartje was btw geen goede naam voor een hond. We woonden in die tijd naast een parkje waar ik der uitliet. Als ze dan ff de hort op was, terwijl ik stond te praten met een buurvrouw, en ik riep haar dan ontstonden er rare situaties. Een man die door een donker parkje loopt en ‘Kom Klaar, Kom Klaar” roept, voelt wat vreemd aan.

Tis ongelooflijk hoe goed honden je emoties kunnen voelen. Niet alleen van mij maar van iedereen. Sam is daar een meester in. Ik laat hem het liefst loslopen maar moet daarmee oppassen. Sam begint zich steeds vrijer te voelen. Hij kent hier ondertussen de weg beter dan ik. Heeft ieder grassprietje besnuffeld of besproeit, tegen elke boom aan gezeken en door alle tuinen gebaggerd. Onze dagelijkse wandeling is voor hem geen wandeling maar het lezen van de buurtkrant. Nu is het hier een populair wandel en fietsgebied voor stadse mensen en daarvan begrijpt niet iedereen dat ze door Sam z’n krantje heenlopen. Meestal negeert hij ze, op de mensen na die bang zijn. En das kut.

Daar rent hij op af, en natuurlijk sta ik dan net weer met die buurvrouw te praten of al dromend over het landschap te staren. Het probleem is dat er steeds meer bange mensen bijkomen. Het barst ervan. Sam rent zich een ongeluk. Vandaar dat ik nu maar wat vroeger ga wandelen. Of op tijden dat de bange mensen eten. Bange mensen dreigen vaak, vinden dat ze in hun recht staan. Dat ik Sam aan de lijn moet houden omdat dat de wet is. Dat laten ze me iedere x weer weten. Ik schijt een beetje op bange mensen en das niet goed! Niet bevorderlijk voor mijn status hier. Ontlopen is de beste strategie! Tis alleen jammer dat ik de buurvrouw niet meer tegenkom.