Ik denk het niet. Als zo’n havenmeester op me af komt lopen dan voel ik me weer 14/15. Je ziet het meteen, al hebben ze geen pet meer op of een speciaal jasje aan. Het is de manier van kijken, van lopen, van zijn, die de havenmeesters verraden. Kheb me altijd afgevraagd hoe dat komt. Zelf heb ik dat gevoel, volgens mij, nooit gehad, dat ik me zo identificeer met mijn beroep dat ik dat beroep uitstraal. Dat ik me, tot mijn dood, vereenzelvig met hetgeen ik voor de buitenwereld zou moeten zijn. Waarschijnlijk komt dat omdat ik nooit ergens voor gestudeerd heb, dan heb je ook geen recht om iets te zijn. Zo noem ik mezelf wel eens kok, maar goed das meer een hobby. Mijn account managers tijd was een uit de hand gelopen baantje in een callcenter. Daarnaast heb ik honderden baantjes gehad, als verpleeghulp, rietdekker, boer, aardappelrooier, fruitplukker, fabrieksarbeider, krantenbezorger, winkelbediende bij de appie, baasje, barman, stripper, kelner, afwasser, BBQ’r, assistent, ga zo maar door.
Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik die baan was, dat ik een autoriteit op dat gebied ben, dat ik er hoorde. Ik vond en vind het geweldig dat ik eraan heb mogen ruiken maar het zijn lukt me niet. Het kan zijn dat ik me vergis hoor maar ik denk dat ik niet de enige was die tijdens mijn carrières dacht: “Wat doet (ik) die man hier?” Waarom doet hij dit werk? Hoe is hij op deze plek terecht gekomen?
En nu zit ik hier in een bootje, Sam’s hoofd ligt op mijn schoot. Niets ben ik, kheb niets om me aan vast te houden. Man wat voelt dat fijn. Die nar ben ik altijd al geweest, daar wordt je mee geboren, das geen prestatie. Ben zo benieuwd wat het leven me gaat brengen! Kheb er echt zin an!
Btw morgen zal mijn stukkie waarschijnlijk wat later verschijnen, zonder prik kan je geen stukkies versturen en morgenochtend heb ik geen prik. Schrijven doe ik ‘m wel! Publiceren ook, kweet alleen niet hoe laat. Fijne dag😘
