Voeger was het makkelijk maar tis niet meer bij te houden tegenwoordig wie er allemaal herdacht moeten worden. Het gaat niet meer over WW2 toch? Herdenken we dit jaar ook alle slachtoffers die gevallen zijn tijdens cosmetische ingrepen? Of laten we er meteen een lekker woke dingetje van maken! We herdenken alle mensen die zich de afgelopen 20.000 jaar niet hebben mogen identificeren als een Schotse poedel.
Sorry, kheb afkickverschijnselen. Er is geen prik! Geen internet! Das toch wel wat na ruim 23 jaar, iedere dag, online te zijn geweest. Elke ochtend begon ik de afgelopen jaren met het checken van het wereldnieuws en de beurzen. Cold Turkey kick ik af, weer een verslaving minder.
Ik lig moederziel alleen midden in een meer aan een door talloze watervogels ondergescheten steiger. Sam kan hier alleen niet uit, de steiger is niet verbonden met het land. Daarvoor moet ik ff een ander plekkie vinden, maar tis nog vroeg. Ik wou dat ik zijn blaas had! Man wat kan Sam lang niet naar de wc. Met een beetje pech moet ik er tegenwoordig 2x per nacht uit om mijn blaas te ledigen en dan drink ik alleen nog maar thee en water. Oude mannen kwaaltje, ik ben tenslotte al weer 55.
4 mei, vroeger stond ik op deze dag voor het dorpshuis met een, zelfgemaakt, vlaggetje de burgemeester toe te zingen. Kheb 4 mei altijd een speciale dag gevonden, als kind al vond ik het indrukwekkender dan 5 mei, vooral door die 2 minuten stilte. Dan moest ik binnenkomen van mijn vader, de tv stond al aan in de woonkamer en dan zag je die soldaat daar staan toeteren bij een paar graven. Doodse stilte heerste in het dorp, het was een plechtig moment daar was ik me van doordrongen. Zouden kinderen dat nu nog hebben?
Dat kind zit nog steeds in mij, en vandaag ga tie de doden herdenken. De talloze doden die gevallen zijn omdat we er geen donder van begrijpen. Met steeds meer verwondering kijk ik naar de wereld om me heen. Zijn we nog te redden? Maakt het wat uit? Ja, daarvan ben ik overtuigd. Dat laat Hij me elke dag weer zien.
