Juist de kleine dingen beginnen mij steeds meer op te vallen. Kleine dingen die het verschil maken, al zien de meeste mensen het niet. Kleine subtiele veranderingen in iemand zijn stem, of houding verraden al ruim voor ze wat zeggen hun intenties. Ik was er altijd al redelijk goed in maar, tis een onmisbare competentie voor een colporteur, maar het wordt alleen maar erger. Kweet niet of ik er blij mee moet zijn.
Het levert wel leuke situaties op. Gisteren liep er een man langs mijn bootje toen ik met Sam aan kwam lopen nadat we Lucius op de bus hadden gezet. Samen met zijn vrouw en hond wassie onderweg naar iets. Zijn hond liep met de staart een beetje tussen de poten achter hun aan, stevig aan de riem. Zijn vrouw keurde mij geen blik waardig maar ik zag dat ik zijn aandacht had getrokken. Vrouwlief had zo uit de vogue kunnen stappen, denk niet dat er nog veel echts aan haar vastzit. Ik had Sam al een tijdje loslopen, zodat tie op de boot kon klimmen, de man keek gefascineerd toe. “Kijk, kijk” zei hij tegen zijn vrouw, “Die hond loopt zelf de boot op.” De vrouw keek niet op of om, “Loopt tie nooit weg?” Vroeg de man aan mij. “Nee hoor, dat mag hij niet.” En ik lachte. De man lachte ook, zijn vrouw niet en de hond ook niet. “Mooi hoor” zei hij, “Succes.”
De man zag iets heel anders dan de vrouw dat was duidelijk. De vrouw zag een harige, onverzorgde man met een hond, verder niets. De man zag iets heel anders, zijn ‘mooi hoor’ ging niet alleen over Sam die alleen de boot opstapte, in zijn ‘mooi hoor’ zat een droom verborgen.
