Het wordt een warme dag hebben ze beloofd, net als gisteren. Kheb er helaas geen foto van gemaakt maar mijn eerste veranda is bijna klaar! Ik loop te sjouwen, te slepen en met mokers te slaan alsof ik weer 15 ben, waarom ook niet, 55 of 15, zoveel verschil zit er niet tussen, maar 4.
Swiebertjes, dorpsgekken, narren, Pipo’s we missen ze. Maar ze roepen ook controverse op dat merk ik aan den lijve. Soms snap ik er niets van, hoef ik iemand alleen maar aan te kijken en dan weet ik, dit gaat hem niet worden. Dat wordt steeds sterker al heb ik het al mijn hele leven. Ooit begon ik bij een nieuw bedrijf in de IT, een groot storage bedrijf. De country manager had me aangenomen maar naar later bleek niet alleen mij maar ook Frans! En Frans werd mijn manager. Op de eerste werkdag kwamen we elkaar tegen, en ik wist meteen dat we elkaar niet konden luchten of zien, nog geen 6 maanden later werd ik ontslagen.
In die tijd deed ik nog erg mijn best om er toch wat van te maken. Frans mocht mij niet omdat hij mijn manier van werken onprofessioneel vond. Ik had en heb namelijk geen verstand van storage maar een klein beetje van mensen en daardoor verkocht ik best veel van die rommel. Voor Frans was dat niet genoeg, hij was een man van de details, ik niet. Daarnaast vond hij dat hij geen rommel verkocht, ik wel.
In mijn huidige situatie heeft het niet veel zin meer mijn best te doen. What you see is what you get, en het komt regelmatig voor dat het niet genoeg is. Ik doe ook veel fout daar ben ik mezelf ook van bewust. Maar iets in mij zegt dat er narren nodig zijn. Narren die niet aan het plaatje voldoen. Die iets los maken tegen het narratief in, hoe bedreigend dat vaak ook is…
