De meest gruwelijke beelden worden over ons uitgestrooit, het lijkt wel een wedstrijdje. Maar ook zie ik hoe deze beelden tot stand komen, er wordt zoveel geënsceneerd. wat is waarheid? Het is oorlog, alles is geoorloofd, en wij? Wij laten ons beïnvloeden, en ondertussen blijven we meedoen. Je moet wel een kant kiezen want je bent nou eenmaal betrokken. Wapens worden aangeschaft van jou belastingcenten, ‘hulp’ geboden via je storting op giro 555, want tja je moet toch wat vanuit je comfortzone. Comfortzone hoelang nog? Komt de oorlog hierheen? Aanslagen, demonstraties, bezettingen en grof geweld, je moet wel een kant kiezen anders ben je een lafaard. Christenen voor Israël, Transsexuelen voor Palestina, Queers for Palestine, Klimaatactivisten voor meer bommen, er is geen plaats voor nuancering, je zou er bijna om gaan lachen, als het niet zo triest was.
Iemand schreef mij dat het vervelend was om te horen dat ik nu, zo’n 3,5 jaar, officieel dakloos ben. En dat terwijl ik erbij schreef dat ik niets tekort kom en ontzettend gelukkig ben. Ik heb me afgelopen nacht afgevraagd hoe het toch komt dat veel mensen er moeite mee hebben dat ik gekozen heb voor een leven aan de rand van deze maatschappij. Het lukte mij niet er helemaal uit te stappen, daarvoor ben ik te laf. Daarnaast heeft God ons niet op deze wereld gezet om zelfmoord te plegen, daar ben ik van overtuigd.
Als ik om mij heen kijk vind ik het heel vervelend voor al die mensen die nog meedoen met dit krankzinnige systeem. De moeite die ze moeten doen om hun kop boven water te houden, te dealen met alle oneerlijke wetten, absurde regeltjes en belachelijke verordeningen tis verschrikkelijk. Voor mij is er geen morgen, ik heb geen toekomst anders dan welke God voor mij in petto heeft. Ik vertrouw erop dat Hij voor mij zorgt en tot nu toe heb ik niets te klagen. Om mij heen hoor ik alleen maar geklaag, van al die mensen die het vervelend vinden dat er mensen dakloos zijn. Die elke dag vechten om hun kop boven water te houden, de eindjes aan elkaar te knopen of te blijven vergoeielijken in hun hoofd dat ze het nou eenmaal verdienen om in de luxe te leven waarin ze leven. Dat ze er hard voor hebben gewerkt, terwijl om hen heen alles in elkaar dondert. Ik heb echt medelijden met de mensheid.
Het rad wat ons de afgelopen duizenden jaren voor ogen is gedraaid is zo overweldigend groot dat er niet aan te ontsnappen valt. We hebben echt geen idee meer wat leven is. Verworden tot consumerende zombies strijden we om te behouden wat we denken te hebben. En strijd is precies wat nodig is om deze waanzin in stand te houden, strijd buiten ons en binnenin ons. De angst om te verliezen wat we denken te hebben zorgt ervoor dat we er niet aan moeten denken om te leven in vertrouwen. Terwijl dat de oplossing is voor al die strijd. Maar ja, leg dat maar eens uit…
