Zei de asielzoeker meneer tegen mij. Het was zijn reactie op de lamsstoofpot die ik voor ze gemaakt had. Het was ook lekker, toch fijn dat zij dat ook vonden. Tis wat, honderden/duizenden mensen (160 waar ik werk) doen de hele dag niets anders dan wachten tot ze mogen eten, meer mogen ze niet doen. Totaal ontheemd wachten ze tot het leven beter wordt, niet in staat er ook maar iets zelf aan te doen. Volledig overgeleverd aan de grillen van, tja van wie? Wie bepaald de status van asielzoekers? Ik ben nog nooit een asielzoekerstatusbepaler tegen gekomen. Sommige mensen zitten al ruim een jaar waar ik nu werk, een jaar lang helemaal niets doen, niet zelf eten maken, niet zelf bepalen wat je eet, totaal afhankelijk zijn, de hele dag doorbrengen met wachten, verschrikkelijk.
En allemaal hopen ze dat ze hier mogen blijven. Dat ze Nederlander mogen worden. Het zijn stuk voor stuk ook best lieve mensen, je kan ze er best bij hebben, lachen lief, houden de deur open als ik eraan kom met mijn karren, gewone aardige mensen, het zouden je buren kunnen zijn. Daarnaast, ik had het er laatst al over, is de Nederlander toch aan het uitsterven dus we kunnen er best wat vreemdelingen bij hebben. Zo blijft ons landje een beetje in evenwicht, jullie eruit, wij derin.
Gisteren kwam ik Mariska tegen, Mariska is denk ik mijn leeftijd, misschien iets ouder en ze zat gisterenochtend op straat te bedelen. Ik had geen geld bij me, maar heb wel even een praatje met der gemaakt. Ze sliep in het park, wel van de grond af hoor, verzekerde ze me, tussen de eenden en de waterhoentjes. Waar ze blij mee was, vertelde ze me, is dat ze, na jaren, eindelijk geen uitkering meer had, dat ze niet meer afhankelijk was van de gemeente, van de uitkeringsstatusbepalers. Vastberaden zat ze daar, trots op haar herwonnen vrijheid, die was haar meer waard dan een huis of een zekere maaltijd, vandaag neem ik wat geld voor haar mee.
