Het duurde even maar ik hoorde wel wat rommelen in het huisje. Door het raam zag ik een heel klein, krom gebogen vrouwtje aankomen, langzaam ging de deur open. “Moarn Nel, hoe gaat het met je? Hier is je pakje meis.” “O, dankjewel, en wat ziet jij er leuk uit!” Zei Nel.
Héhé, dat deed me goed. Al was Nel, naar mijn idee, de honderd gepasseerd, het is lang geleden dat een vrouw mij er leuk vond uit zien. Ik vind zelf namelijk ook dat ik er leuk uit zie maar dat zegt natuurlijk niets. Het is fijn om dat eens bevestigd te krijgen van een wijze, oude vrouw, al weet ik natuurlijk niet of Nel wijs is.
“Maar jij ziet er ook geweldig uit Nel, heel veel plezier met je pakkie en een fijne dag, geniet van de zon!” “Nou dat ga ik doen hoor! Jij ook een fijne dag.” En zo kan ik er weer even tegenaan, het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Zijn de kleine dingen die het doen…. Bron van Zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert….
