Wat een kutdag gisteren kids. Een emotioneel mannetje gevuld met zelfmedelijden dat ben ik. Begin bij het minste geringste te janken. Vond mezelf gisteren terug in de tuin kijkend naar mijn eigen schaduw, geen idee hoe lang ik daar al stond. Er kwam een makelaar langs, om een verkoopplan met me te maken. “Er staan ook nog best veel spullen van kinderen, komen ze die nog ophalen?” Tranen stromen over mijn wangen en ik ken die vent niet eens. Arme man, wat moet tie niet van me gedacht hebben. Er komt niets uit mijn handen. Ik weet dat is mijn hele leven al zo, maar normaal bedacht ik nog wel eens wat. Ging ik koken of naar mijn eigen schaduw staren, maar nu, ik kom niet verder dan champignonsoep, wel lekker. Ben echt wel op zoek, naar het licht ergens aan het einde, maar tis er niet. Ben ik te somber? Waarschijnlijk wel, krijg apps en mails van mensen dat het goed gaat komen. Spreken me aan op het weinige wat ik wel kan om dat weer op te pakken. En dat ik me sterk moet houden voor jullie. Klopt allemaal, lukt me alleen ff niet.Terwijl ik voor mezelf wel leuke plannen heb, of ze slim zijn is een tweede maar dat is voor mij nooit een reden geweest iets niet te doen. Waarom kids is er niemand die ons uitlegt wat 50% daling van onze economieën gaat betekenen
