Ik voelde me belangrijk. Tis ook best indrukwekkend om deals te mogen sluiten van miljoenen euries. Om om tafel te mogen zitten met mensen die titels op hun kaartje hebben staan waar ik het bestaan niet van wist en te reizen over de wereld om het je klanten naar de zin te maken. Verkopen heet dan geen verkopen meer maar ‘waarde toevoegen’.
Het was ook ontluisterend. Dan had ik voor miljoenen aan spullen verkocht en dan werd zo’n project halverwege gecanceld. Nieuwe manager, andere visie, geld zat. Of projecten liepen gewoon volledig de soep in, daar zijn ze bij ziekenhuizen en onze overheid erg goed in.
Ik moet bekennen, ik ben blond. Ik ging er echt vanuit dat mensen integer en bewust keuzes maakten om het bedrijf, de organisatie, de stad of het land verder te helpen. Dat ik een bijdrage leverde met mijn spullenboel om die organisaties beter te laten functioneren zodat de service die ze leveren aan de klanten, burgers of zieken optimaal is. Want daar doen we het voor toch? Je werkt bij een verzekeringsmaatschappij om verzekeringen te verkopen die mensen zekerheid geven. Bij een bank om de klant te voorzien van optimaal advies. Bij de overheid om de burger te ontlasten. Dat is toch waar we het voor doen? Althans daar ging ik van uit.
