Eigenlijk zouden het er 196 moeten zijn ik heb er 1 x 2 op 1 dag geschreven zo boos was ik. Want wat een gevecht is het geweest! Wat heb ik gevochten. Met mezelf vooral maar ook met anderen. Afgelopen nacht heb ik wat teruggebladerd en gekeken welke reis ik gemaakt heb, het was een rollercoaster das duidelijk, een leven geleefd in een paar maanden. Boosheid en diep verdriet hadden de overhand tot vandaag.
Er is een hoop gebeurt de afgelopen twee dagen, je kan soms opeens beseffen waar alles toe gediend heeft. Waarom je jezelf 6 maanden geleden straatvermaker noemde terwijl er weinig vermaak is geweest. Alles heeft een reden, en niets is zeker. Dat is in onze maakbare wereld zoals wij hem denken te hebben ingericht geen populaire mededeling, maar wel onze enige hoop.
De mijne vond ik vrijdag in de ogen van 4 jongens die een praatje met me maakten. Een paar uur later stortte ik in en vielen de puzzelstukjes in elkaar. Het is een zoektocht geweest van 196 dagen die ik met jullie heb mogen delen. Ik hoop dat het vermakelijk is geweest! En ik hou zeker niet op! Maar naar ik verwacht zal de toon veranderen, ik hoor mensen al juichen. We gaan het vaker hebben over ons, onze relatie tot elkaar. Over hoe we er wat van gaan maken met elkaar
