Vooral in de ochtend voel je de kou over het land trekken. In mijn kasteeltje lig ik lekker onder de dekens, maar het wordt tijd om verder te kijken. Wat nu te doen?
In 2010 speelde 1 van jullie, als figurant, mee in het ballet Don Quichot van het Nationaal Ballet. Als papa mocht ik jullie af en toe begeleiden achter de coulissen. Dat is hartstikke leuk maar best saai, als tijdverdrijf ben ik het verhaal achter de Don toen maar eens gaan lezen. Een man die vecht tegen windmolens, een kudde schapen aanziet voor een leger, voor wie een vervallen kroeg een kasteel is. De diepere betekenis van het verhaal is niet moeilijk te achterhalen, het is de vraag wanneer de Don gelukkiger was die mij het meeste fascineerde.
Tijdens mijn wandeltocht met Elanor en Frodo voelde ik me af en toe net een Don Quichot. Vechtend tegen ingeslopen dogma’s en vooroordelen. Er is in dat opzicht niets veranderd sinds Cervantes zijn verhaal aan het papier toevertrouwde. De mens is niet in staat de werkelijkheid onder ogen te zien. Alles om ons heen is zo vorm gegeven dat het juist niet brengt waar wij het gelukkigst van worden. Die vorm brengt het slechtste in ons naar boven, omdat die inspeelt op onze hebzucht, angst en jaloezie.
Alleen als we de vorm verlaten kunnen we het spel veranderen, maar dat is in al die duizenden jaren dat we op deze aardkloot rondlopen nog nooit gelukt. Geen Don Quichot die dat ooit voor elkaar heeft gekregen. Liever lopen we de afgrond in dan toe te geven dat we fout zitten.
Don Quichot ontwaakte uit zijn psychose en werd weer ‘normaal’, die optie wordt mij ook wel eens geboden. Scheer je baard af en doe weer ‘normaal’. Laat ik nog maar een kopje thee nemen. Tis knus hier in mijn kasteeltje. Het wordt vanzelf weer zomer!
