Volledig in shock, of ik mijzelf weleens googled heb vraagt tie. Voordat ik kan antwoorden zegt hij: “dat zou ik niet doen want je schrikt je rot.” Wat later reageerde een oud collega op mijn stukkie, hij was een foto van mij tegengekomen uit een andere fase van mijn leven. In de ogen van velen mijn succesvolle fase. Zelf zie ik het niet zo, het was een hele leerzame periode maar of het de meest succesvolle was?
Zelf vind ik, als ik terug kijk, mijn reisfase, mijn mimespeel fase, 1 van de succesvolste uit mijn leven. Niet omdat ik er beroemd mee ben geworden of heel succesvol was, maar omdat ik in die periode het meeste heb geleerd. Elke dag moest ik, in die tijd, mijn angst overwinnen om ergens midden op straat of op een plein mijn kunsten te vertonen zodat ik wat geld verdiende om te overleven. Door mijzelf kwetsbaar op te stellen kwam ik de meest bijzondere mensen tegen die mij onderwezen over de werkelijke zin van het leven. Al die lessen liggen opgeslagen in mijn herinneringen en maken mij tot wat ik nu ben. Een succesvolle dakloze.
Want man wat leer ik weer veel. De afgelopen 1.5 jaar voel ik me vaak weer net als toen. Dat jochie van 19 die met een rugzakkie door de wereld trekt. Maar dan wel met een rugzak vol herinneringen die ik kan gebruiken om mijn succes te delen met anderen. Het succes om iets te maken van het leven, in alle omstandigheden, daar heb je niets voor nodig.
3 reacties op “29 september 2021, kreeg gisteren een telefoontje van een kennis kids.”
Goedemorgen wijze , lieve Koert,
Laat die mensen maar in hun eigen gecreëerde bubbel zitten. In de schijnveiligheid. Voordat zij iets over jou mogen en/of kunnen zeggen, dienen zij eerst in jouw schoenen te staan. Dan kunnen we verder praten waarover we ons kunnen gaan verbazen of rot schrikken 😊😉
Zoveel waardering voor jou, voor jouw levensmoed en levenskunst, jouw creativiteit.
Mijn vadertjes zaliger zei in zulke situaties altijd: ‘kind lullen laten’ 🤣
Niets nodig om van het leven in alle omstandigheden een ‘succes’ (waarde-vol leven) te maken ben ik niet met je eens, daar heb je de goede instelling, het karakter, de door schade en schande opgedane levenswijsheid en levenskracht van een echte Koert voor nodig ❤️😘
Dankjewel🙏🏼😘☺️
Die schroom ergens te gaan staan/zitten om iets uit te voeren, op straat of elders, die ken ik! Het leuke is dat je, door je nek telkens uit te steken, je steeds minder schroom hebt.
Ooit, 1979 was het geloof ik, stapte ik een vier sterren hotel binnen, Hotel de la Poste in Bagnières de Luchon. En vroeg aan de receptie of ik in het hotel mocht optreden. De meesmuilende reactie van de twee réceptionnisten! Of ik de **** wel had zien staan bij de naam van het hotel? Ze vertelden me dat ik maar moest ophoepelen naar het café aan de andere kant van de straat.
Daar ben ik toen een kop koffie gaan drinken en heb mijn gitaar gepakt, er was toch niemand en ik moest wel elke dag minstens een uurtje spelen om in vorm te blijven. Op een gegeven moment merkte ik, dat ik een toehoorder had. Die bleef toehoren. Uiteindelijk, toen ik aanstalten maakte mn spullen weer in te pakken, sprak hij me aan. Dat hij het prachtig had gevonden. Ik bedankte hem maar hij was nog niet klaar. Hij vervolgde: J’ai un hôtel en face… Ik heb een hotel hiertegenover. Of ik het leuk vond die avond op te treden. Ik hoefde niets te regelen, alleen te spelen.
Geweldige avond gehad. En toen ik voor de tweede keer langs de receptie liep, à côté du grand patron… jubelstemming… tja, die ego, die hoort er blijkbaar wel bij…