De bond voor politieagenten was tevreden. Wat het effect van deze staking precies zal zijn is nog onbekend maar aangezien niemand er ook maar een fuck van gemerkt heeft denk ik dat het nieuwe kabinet deze stakers wel tegemoet gaat komen. Das fijn voor al die politieagenten, krijgen ze er 2% bij als ze zorgen voor dezelfde veiligheid op straat als het koeiengif in onze lichamen. Veilig en effectief, daar doen we het voor.
Hoe het zich precies gaat ontvouwen zal me een worst wezen. Maar man man wat ben ik er klaar mee. Zo’n pannekoek die een lange Frans gaat dishen en dat staat dan in de krant. Wat een triestheid. Bij het zien van de kop wordt ik al misselijk. Het zijn steeds meer de kleine dingen die het doen, die het doen, zijn de kleine dingen die het doen! (Leuk liedje hè)
Het grote verhaal kennen we nu wel. Ook ik wil graag geloven dat we met licht en liefde naar de 5de dimensie aan het shiften zijn. Dat als we ons bewustzijn, of het betere woord Consciousness, in een hogere frequentie laten trillen we beschermt worden door de Universe. Het klinkt prachtig, maar ik heb het eerder gezien. Het is niet moeilijk de pijn en angst te voelen van de ketters, op de brandstapels, een paar eeuwen geleden. De doodsangsten van de intelligentsia in de kampen in China of Cambodja decennia terug. Het onvoorstelbare heeft ons altijd verrast, de uitkomst was altijd gruwelijker dan we ons konden inbeelden.
Nooit heeft het kwaad de middelen gehad die nu worden ingezet. Eeuwenlang is geoefend voor deze tijd. Tis geen 5 voor 12, geen 1 voor. Tis al ruim over 12’n, we gaan richting 1 uur. Maar het gaat niet om tijd, tijd is een illusie. Het gaat er om wat wij bereid zijn op te geven. Ja ik begrijp Itsjeboy en al die anderen, dat ze op willen laden tijdens een demonstratie. Even onder gelijkgestemden zijn, knuffelen, lachen naar elkaar en samen gaan voor een gemeenschappelijk doel. Maar opladen is niet meer genoeg. Na 3 uurtjes demonstreren vallen we voldaan op de bank, opgeladen en vol goede moed. De volgende dag draaien we weer mee in het systeem wat ons de meest absurde maatregelen oplegt.
Ach ik heb makkelijk praten als dakloze. Gisteren sprak ik een donkere man uit Afrika in de supermarkt. Of laat ik eerlijk zijn, hij sprak vooral tegen zichzelf, of tegen vrienden van hem die ik niet kan zien. Hij loopt vaker in de supermarkt hier. Hij spreekt Engels en is lastig te verstaan. Heeft het over de gevaren van Technology, over oorlog, over Afrika en hoe ze het daar weten. Tis een verwarrend en onvolgbaar verhaal maar ik ben ervan overtuigd dat het klopt. Hij kijkt me nooit aan, lacht wel als ik zeg dat hij gelijk heeft. Ik voel me verwant met hem. Het zijn de kleine dingen die het doen.
