4 mei 2022, voor mij had dodenherdenking vroeger iets magisch lieverds.

1 minuut moesten we stil zijn, man wat duurde dat lang als je 7 bent. Maar ik begreep het wel! Er hing iets ongrijpbaars over de oorlog, alsof er dingen waren gebeurt in die 5 jaar die niemand mocht weten. We herdachten de doden, leerden erover op school maar spraken er onderling nooit over, das toch vreemd niet?

Hierdoor is de 2de Wereldoorlog verworden tot een overzichtelijk evenement. Hitler was slecht, Churchill goed. Alle Duitsers waren slecht, de geallieerden goed. En omdat wij bij de geallieerden hoorden waren we goed. Vanaf jongs af aan voelde ik dat dat niet klopte. Zoveel goede medelanders kwam ik niet tegen in Dodewaard, ik vertrouwde het voor geen cent.

Ik ben er meer over gaan lezen toen ik wat ouder werd. Een boek van een Joodse rabbi die de pogroms in Warschau en Auswitch had overleefd bevestigde mijn vermoeden, WW2 zat heel anders in elkaar dan mij was verteld. En op zich is dat niet erg, het erge was dat je er met niemand over kon praten.

Dat er ergens niet over gepraat wordt, dat ik ergens niet over mag praten is iets wat ik mijn hele leven al meeneem. “Dat kan je niet zeggen” is mij heel vaak voorgehouden. Zelfs door jullie kids, eigenlijk door iedereen die ik ken. Als je iemand tegenkomt met maar 1 arm dan praten we daar niet over, proberen zo normaal mogelijk tegen hem of haar te doen. Gek toch? Ik ben dan meteen nieuwsgierig en vraag dan graag wat tie met die arm heeft gedaan. Maar dat doe je niet, das niet netjes. We praten niet over de roze olifant in de kamer.

Der staat niet 1 roze olifant in de kamer er staan er tientallen. De olifanten drukken en vertrappen al onschuldigen dood. Het wordt te druk in de kamer, het zijn er teveel! Hoe lang nog