Ze zijn bijna zover, zeggen ze, geloof me das BS, dat ding ligt allang op de plank. Maar vlaggen uit, we krijgen onze eigenste ‘individual Carbon foodprint tracker’. Wat een feest, wat een zegen voor de mensheid! Dat willen jullie toch ook?
Is cynisme hier, nog wel, op zijn plaats? Tsja wat moet je anders? Ik zie die heks van een kaag, zonder blikken of blozen, pleiten voor een europees leger. Ik hoor soros leuteren over het einde van onze beschaving. Alles en iedereen wijst naar elkaar. Nergens hoor ik iets over deëscalatie, over zoeken naar een vreedzame oplossing.
Nou ben ikzelf niet echt de beste vredestichter die er op deze aardkloot rondloopt. Of het nu gaat om de wappies of de volgzamen, binnen No-time heb ik ruzie, als ik me niet in hou. Dat vind ik het moeilijkste van deze tijd, dat ik continu bezig ben met het wegen van mijn woorden. En heel eerlijk das niet mijn sterkste kant. Als ik iets vind of voel dan ga ik er knalhard in, en ik vind en voel nogal veel.
Dat moet ik veranderen? Tis zo vermoeiend. Je schiet er geen reet mee op. Integendeel ik isoleer me alleen maar verder van de maatschappij. Niet dat ik dat erg vind maar dat is niet waar ik hier voor ben. Dat is niet waarvoor wij hier zijn. Als ik mijzelf niet kan veranderen hoe kan ik dan verwachten dat anderen gaan inzien dat wij de verandering zijn. Dat wij onszelf moeten herinneren, daar ligt de waarheid.
