En gisteren stond ik te BBQ’n in de regen. Daarnaast is het oorlog hier, ik heb gisteren officieel de oorlog verklaard aan de slakken. In de ochtend en ‘s avonds zoek ik ze op, onder struiken en bladeren, waarna ik ze in de sloot flikker. Gisteren heb ik er wel een stuk of 15 verjaagd van het slagveld. Want een slagveld is het, ik heb bijna geen bonenplantje meer staan.
Het weer van de afgelopen dagen doet ze ook geen goed. Te weinig zon. Bonen houden van zon hebben ze me verteld. Volgende batch die ik ga planten laat ik langer in de kas staan. Hoe groter ze zijn voor ze in de volle grond worden gezet, hoe meer kans op overleven, merk ik. Gisteren hebben we voor het eerst kropsla gegeten uit eigenste tuin! Op zich kunnen ze nog wel wat groter worden alleen stonden deze wat te dicht op elkaar. Das ook een dingetje om meer rekening mee te gaan houden. Zo leer ik elke dag!
Overmorgen gaan we de kaas proeven die we eind maart hebben gemaakt. Spannend! Ik hoop dat ik dit x niet vergeet foto’s te maken. Das wel een dingetje. Ik heb geen abonnement meer om te bellen. Ik gebruik de smartphone alleen nog maar als er wifi is. Hierdoor heb ik hem eigenlijk altijd binnen liggen, buiten heb je er toch niets aan. Via een oude Nokia met een prepaid kaartje ben ik nog bereikbaar, maar die vergeet ik eigenlijk ook altijd mee te nemen als ik iets aan het doen ben. Nog steeds vind ik dat ik teveel op dat ding zit maar ja er gebeurt ook zoveel! Zeker deze week, geweldig al die filmpjes vanuit davos. Een paar duizend mensen die menen te kunnen bepalen hoe ik mijn leven ga leiden, hoe jullie je leven gaan leiden. Persoonlijk vind ik het komisch om te zien. Je ziet de angst in hun ogen, je hoort de twijfel in hun stem. Alleen door heel hard te schreeuwen, zichzelf en anderen voorbij te bluffen blijven ze geloven in de dystopische droom. Strevend naar een wereld zonder hoop, een mens zonder ziel, een leven zonder leven.
