Zo ook gisterenavond. Zij heeft een volkstuintje hier iets verderop en zit met dezelfde problemen als waar ik tegenop loop, slakken. Vol verdriet vertelde ik haar over mijn komkommerplantjes die ik zorgvuldig had opgekweekt in de kas waarna ze binnen 1 nacht met wortel en al zijn opgeknaagt, door deze monsters, toen ik ze buiten had neergezet. Het maakt niet uit hoeveel ik er, voor de avond valt, opraap en in de sloot flikker, de volgende ochtend is het een slagveld! Grrrrrrrr
Al snel kwam Mohamed erbij staan, Mohamed heeft daar ook een tuintje. In het zonnetje bespraken we de stand van zaken rondom onze tuintjes en de toestand in de wereld. Een mooi gezelschap, een gelovige Surinaamse dame, Mohamed, een gelovig moslim, en ik.
Het was een fijn gesprek, ondanks onze totaal verschillende achtergronden was het een feest der herkenning! Waar ik, als ik met autochtone Nederlanders praat, al snel verzand in een welles nietes spelletje over trivialiteiten als geld of politiek, speelden die onderwerpen hier geen rol. Dat het een zooitje is en dat dit allemaal gepland is, daar waren we het wel over eens, das niet zo moeilijk. En of het 1 nu waar is of misschien ietwat overdreven dat maakt geen moer uit. Nee ons gesprek ging al snel over ons vertrouwen in God, in Zijn schepping en of wij in staat zijn ons werkelijk over te geven aan Zijn almachtige goedheid. Wat een mooi einde van een mooie dag, wat een feest om hier te mogen zijn!
