Nog een paar weekjes en dan ga ik een nieuw avontuur tegemoet. En ondanks dat ik niets liever wil omdat ik dan weer dichterbij Elanor en Frodo ben doet het me ook wat. Ik heb hier een prachtige tijd gehad! Jammer dat het niet op een prachtige manier kan eindigen.
Ik kan wel zeggen dat ik hier de Bron weer ben tegengekomen, de Bron van Zijn die ik ontmoet in wat mij ontroert. Iedere ochtend praat ik met Hem als ik langs Hully en Sully loop. “Ff tussendoor, ik heb Hully, Sully en Sam al zover dat ze samen gras eten. Sam begint zich te identificeren als schaap dus wat dat betreft wordt het, zeker, tijd dat we vertrekken, strakkies gaat tie nog blaten.” Tis geen bidden, das niet wat ik doe. Kheb het opgezocht, bidden = ‘in gebed zijn, een godheid iets vragen’ das niet wat ik doe. Ik vertel Hem meer wat mijn plannen zijn, hoe ik denk dat het anders kan en wat ik moet doen om dat te realiseren. Tis meer een uitwisseling van gedachten dan dat ik iets vraag, waarom zou ik? Alles is er al, ik moet het alleen doen.
Alles! Waar ik onderdeel van mag zijn. Das zo’n ander gevoel dan Koertje zijn. Hoe leg ik dat uit? Eigenlijk heb ik dat gevoel altijd wel gehad, niets heb ik ooit onmogelijk gevonden. Kheb er altijd vertrouwen in gehad dat het wel goed zal komen. Dat zeiden mensen vroeger vaak tegen mij, “jij komt er wel, dat komt wel goed!” Nou, ze hebben gelijk gekregen, het is goed…🤠
Als je beseft dat God niet een losstaande identiteit is maar dat jij onderdeel bent van Zijn creatie, Zijn lichaam, Zijn zijn, net als cellen in je lichaam onderdeel zijn van jou geheel, dan besef je dat vragen geen zin heeft. Dat alleen samenwerken tot een oplossing kan leiden. Als mijn hand het kopje niet naar mijn mond brengt maar naar mijn oor heb ik geen reet aan die hand. Dan is die hand nutteloos. Wij zijn die hand. We zijn vergeten dat we onderdeel zijn van Zijn creatie, Zijn lichaam en das verdomde jammer. Het zou een hoop problemen schelen als we ons dat weer herinneren….
