Geen 1 boze reactie op mijn stukkie van gisteren, geen ‘nu stop ik met lezen, dit kan je niet zeggen’ wat ik in de afgelopen, bijna, 4 jaar best wel vaak heb gehoord. Vind dat altijd jammer, niet zozeer dat ze mijn stukkie niet meer lezen, dat zal me een rotzorg zijn maar dat ze zich zo op de kast laten jagen door een stukkie wat ik schrijf. Als dat je al teveel is, en je het idee hebt dat je de schrijver moet corrigeren, dan ben je ver heen. Het zijn maar stukkies, geschreven met een slaperig hoofd, die moet je niet te serieus nemen. dat moet je mij sws niet.
Maar nu ff serieus, dat bevallen en waarom mannen er niet bij horen te zijn. Misschien dat er mannen zijn die de roze wolk hebben gezien maar ik niet. Bloed, poep, pis en nog veel meer vocht waarvan ik niet de hoogte was dat dat in een mens zat en dan als klap op de vuurpijl een klein, nou klein ik wil niet lullig zijn maar als je dat hoofdje eruit ziet komen en je denkt aan de geweldige nachten die jij, daar, hebt doorgebracht en je denkt aan hoe klein jou gereedschapje is, dan zakt de moed je in de schoenen. Maar dat even daar gelaten, dat hoofdje onder het bloed, verwrongen, verdrukt en, sorry dat ik het zeg, zo lelijk, wat is daar mooi aan? Ik maak mooie kinderen, ben echt trots op alle 4 ondanks dat ik 1 van mijn dochters al bijna 24 jaar niet gezien heb, durf ik dat te zeggen. Maar als ze net geboren zijn, als ze uit de baarmoeder komen, sorry, er is niets moois aan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een trauma aan heb overgehouden.
Duizenden jaren was het niet nodig voor de man om erbij te zijn, bevallen was een vrouwending. Het was iets waar vrouwen zorg voor namen terwijl wij mannen ergens nagelbijtend af zaten te wachten. Het is trouwens nog steeds niet in alle landen zo dat de man erbij hoeft te zijn, waar dat de standaard is in Nederland. Zo had ik in die tijd een Ierse kennis die de bevallingen van zijn 6 kinderen afwachtte in de kroeg, met zijn vader, schoonvader, broers en vrienden, terwijl zijn moeder, zussen en de vrouwelijke familie van zijn vrouw zorgden dat alles goed kwam. In mijn ogen een natuurlijkere omgeving voor de man. Maar de afgelopen, zeg 50 jaar, moeten wij erbij zijn, en verder niemand van de familie, en dat heeft ervoor gezorgt dat er nu zelfs mannen zijn die denken dat ze zelf kinderen kunnen krijgen, sukkels. Maar goed das weer een ander verhaal of leg ik nu verbanden die te ver gezocht zijn?
