Ik moet daar heen denk ik. Een vredesdemonstratie in Amsterdam. Waar ik zo bang voor ben is dat deze gekaapt gaat worden door het Gaza issue, dat het niet over vrede gaat maar over voor of tegen. Dan is het geen vredesdemonstratie maar een uiting van onvrede over beleid. Daar wil ik niet aan meedoen. Dat is geen vredesdemonstratie.
In mijn jeugd was er een vredesdemonstratie in Amsterdam georganiseerd door (gek dat ik dat dan nog weet) Mient Jan Faber. Volgens mij kwamen daar zo’n 250.0000 mensen op af. Meneer Faber deed iets binnen een kerkelijke instantie, ik weet niet meer welke, maar deze kerkelijke organisatie was betrokken bij de organisatie van de vredesmars. Misschien ligt het aan mij maar ik vind het oorverdovend stil vanuit de kerken, al jaren. Tijdens de coronahoax hoorde je ze niet, rond het lhbtqrstuvwx gedoe hoor je ze niet, en vrede vinden ze ook niet belangrijk. Nergens staat er een kerkelijk leider op om te pleiten voor vrede. Een man als dhr Faber die vanuit een kerkelijk instituut met een mening komt. Kerken hebben geen mening meer, zijn bezig met overleven of bereiden zich voor op de rapture. Je publiekelijk uitspreken voor of tegen het narratief is not done in kerkelijke kringen. Je zou er maar zieltjes door verliezen.
Ik roep vanuit mijn geloof in God, mijn geloof in een beter mens, in een betere wereld, mijn geloof in Jezus die ons heeft laten zien hoe liefde de dood kan overwinnen, op om 28 juli naar Amsterdam te komen. Niet voor onszelf, niet voor een bepaald land, niet voor Palestijnen, homo’s, Joden of mensen met 1 been. Niet om te behouden wat we denken te hebben, maar puur voor wat we onze kinderen nalaten. Dat mag toch geen oorlog zijn.
