Geen wijdse uitzichten als je buiten zit maar schuttingen en nog meer huizen. Geen kabbelend water tegen de boorden, altijd mensen om je heen. Honden aan een touwtje, mensen die je niet groeten. Het is wennen in de stad, aaaahhhh, ik heb het er moeilijk mee…
Nu was het gisteren ook koud en guur weer, een dikke grijze, chemische, wolk hangt over Noord Nederland. Dat maakt niet vrolijk. Na dit weekend schijnen we bloedwater te ontvangen vanuit de Sahara. Zand wat meer dan vijfduizend kilometer mee wordt genomen door de luchtstromen. En wij moeten geloven dat de scheten van een koe een paar kilometer verderop neerslaan. Totaal krankzinnig.
Laat ik maar stoppen, ben nu al drie keer met deze alinea begonnen maar vond hem te negatief. Het gebeurt me eigenlijk nooit, dat ik teksten weer verwijder, en dat wil ik eigenlijk zo houden. Ik moet niet zo zeuren! Dankbaar zijn voor wat mij toekomt, leren van de situatie, ik heb er zin an! Verdorie…
